درباره یک توافق در پنج شنبه شب تابستانی

گروه سیاست سایت فردا: تبادل زندانیان میان ایران و آمریکا به علاوه انتقال حدود ۶ میلیارد دلاری از پول های ایران به قطر از چند زاویه قابل بررسی است:

اول: اینکه چنین توافقی از نظر سیاسی در نقطه مقابل خواست اپوزیسیون جمهوری اسلامی قرار دارد که طی یک سال گذشته خواستار محدود شدن روابط غرب با ایران شده بودند. اکنون با این توافق پیام ناامیدکننده ای در سطح عمومی برای براندازان صادر شده است، هر چند این پیام به آن معنا نخواهد بود که آمریکا تلاش خود را برای تضعیف ایران و تحریک و پشتیبانی مخالفان متوقف خواهد کرد.

دوم: توافق فعلی به صورت کلی چندان تفاوت بزرگی با آنچه در دو سال گذشته و مخصوصا تابستان ۱۴۰۰ در دسترس بود، ندارد و از این نظر گرچه نشانه هایی از عمل گرایی مذاکره کنندگان و دولت قابل مشاهده است اما در مجموع همچنان این سوال باقی است که اگر قرار به رفتن راه سال ۱۴۰۰ بود، دلیل ۲ سال تاخیر چه بود؟

سوم: یک معامله بهتر با آمریکا درباره زندانیان، تحویل نقدی پول در تهران یا قطر بود که اجازه نمی داد دولت دیگری بر روند هزینه آنها در قطر نظارت کند مانند آنچه در داستان جیسون رضاییان اتفاق افتاد. اکنون امیدواریم توافق به گونه ای باشد که مانع تراشی آمریکایی ها موجب ایجاد دست انداز در هزینه این ۶ میلیارد دلار به نفع کشور نشود.

چهارم: بهانه گیری و عیب جویی مدافعان دولت روحانی درباره این توافق از آن سو قابل اشکال است که تلاش دولت برای رفع تحریم که البته بدون ایراد در تاکتیک نیست را نادیده گرفته اند و طعنه و کنایه سیاسی می زنند. دولت سیزدهم وظیفه دارد که در جهت رفع تحریم و آزاد شدن سرمایه های ایران با توجه به عهدشکنی آمریکایی ها، فعال باشد و در عین حال در این جهت به دنبال توافق خوب و رفع تحریم واقعی و انتفاع اقتصادی کشور حرکت کند.

پنجم: اگر این توافق بخشی از توافق احیای برجام یا یک توافق متوسط در ماه های آینده باشد، باید مبتنی بر تجربه اجرای برجام، توافق ها را بر مبنای دستاوردهای واقعی و مورد نیاز اقتصادی با حفظ زیرساخت های هسته ای پیش ببرد. به عبارتی مانند دولت روحانی نباید جنبه های سیاسی بر بخش اقتصادی غلبه یابد که این بزرگ ترین آفت چنین توافقی است.