پیام عاشورایی به دین‌ستیزان

از همان دمدم‌های طلوع آفتاب صبح روز عاشورا می‌شد تحرک مردم را برای برپایی هر چه پرشورتر عزای سید و سالار شهیدان شاهد بود. آن‌هایی که دیگ‌های نذری سمنو بار گذاشته‌بود، اما از شب قبل بیدار بودند تا صبح روز عاشورا بتوانند نذری را میان صفوف طویل سینه‌زنان و عزاداران حسینی توزیع کنند. هر چه به ظهر نزدیک‌تر می‌شدیم، جمعیت بیشتری در کوچه‌ها و خیابان‌ها موج می‌زد. دسته‌جات به هم پیوسته عزاداران حسینی همه یکرنگ و یکدل و عاشقانه کنار هم قرار گرفته‌بودند و در رسای حضرت عشق و یارانش نوحه می‌خواندند و بر سر و سینه می‌زدند. همه سر تا پا سیاه‌پوش حسین و یارانش بودند تا به برکت اقامه عزای حسینی و سیاه‌پوش غم اهل بیت پیامبر‌شدن، روحشان جلا بیابد و بر لوح ضمیرشان، رنگ پاک سپیدی بنشیند. جوانان و نوجوانان پرشورتر از همیشه آمده‌بودند؛ انگار احساس می‌کردند امسال بیشتر از همیشه باید عاشقی و دلدادگی‌شان را به تصویر بکشند و اثبات کنند. چهره‌ها را که نگاه می‌کردی بی‌هیچ استثنایی می‌توانستی رد اشک را در صورت یکایک عابران ببینی؛ پیر و جوان و زن و مرد فرقی نداشت. انگار اشک ریختن برای غربت حسین مدال افتخاری است که همه دلشان می‌خواهد بر گردن بیاویزند. این گریه و این مویه نه فقط دلگیر نیست، بلکه سبکبال می‌کند و روح را جلا می‌دهد. اشک ریختن بر عزای حسین و اقامه آن همچون اتصال به چشمه زلالی است که روحت را پالایش می‌کند و ضمیرت را برای اتصال به روح پاک حسینی و غرق شدن در دریای بی‌کران عصمت الهی آماده می‌کند. این چنین است که با سپری‌شدن نزدیک به هزارو ۴۰۰ سال از واقعه عاشورا و حادثه کربلا، بزرگداشت مقام والای حسین و یارانش و اقامه عزای حسینی نه فقط کمرنگ نشده، بلکه هر سال پر‌شورتر از سال قبل برگزار می‌شود و عشق حسین هر سال افراد بیشتری را به وادی پر شور جنون می‌کشاند و لایق رسیدن به والاترین جایگاه‌های انسانی می‌کند.