«فردا» گزارش می‌دهد
چه کسی شرط می‌گذارد؟
اصلاح‌طلبان رادیکال و تحریم‌طلب برای حضور در انتخابات شرط می‌گذارند و برخی از نیروهای سیاسی نیز مثل محمدرضا باهنر به آنها یادآوری می‌کنند که اگر بنا به شرط گذاشتن باشد، این مهم را حاکمیت انجام می‌دهد.
گروه سیاست فردا -مردم این روزها بیشتر درگیر مسائل و مشکلات اقتصادی و معیشتی هستند و کمتر به بگومگوهای سیاسی توجه می‌کنند اما این وضعیت مانع از انتخاباتی شدن فضای سیاسی و شروع کری‌خوانی‌های سیاسیون در دو جریان سیاسی اصلاح‌طلب و اصولگرا نیست. به هرحال انتخابات نزدیک است و آنها ناگزیر هستند و برای جلب نظر و رای سرمایه اجتماعی خود، بکوشند.
در راستای همین تلاش‌ها است که شاهدیم، اصلاح‌طلبان که از قضا چیزی از سرمایه اجتماعی برایشان نمانده؛ سعی دارند با نزدیک کردن خود به اپوزیسیون و سپردن فرمان سازوکار انتخاباتی خود به دست طیف رادیکال یک بار دیگر خود را مطرح کنند. از یک سو آذر منصوری را به جای بهزاد نبوی نشانده و از طرف دیگر از زبان تئوریسین‌های خود مثل حجاریان برای مشارکت در انتخابات شرط و شروط می‌گذارند!
این رویکرد البته با واکنش‌های بسیاری همراه بوده است، مثلا محمدرضا باهنر به این جریان سیاسی یادآور شد که آنکه شرط می‌گذارد نه اصلاح‌طلبان بلکه حاکمیت است. او در واکنش به درخواست سعید حجاریان برای کناره‌گیری یا برکناری سیدابراهیم رئیسی از مقام ریاست جمهوری گفت که «در مجموع اینکه برخی برای آمدن به صحنه انتخابات شرط می‌گذارند، معنا ندارد. آقای حجاریان! برای آمدن شما، حاکمیت شرط می‌گذارد، نه آنکه شما برای حاکمیت شرط بگذارید. اگر خواستید وارد انتخابات شوید، یکسری شرط و شروط است، اینها را بپذیرید بعد تشریف بیاورید.»
این بگو مگو اما همین‌جا تمام نمی‌شود. شاهد آنکه احمد زیدآبادی در واکنش به آن نوشته: «آقای باهنر با آنکه شرط و شروط گذاشتن برای ورود به صحنۀ انتخابات را بی‌معنا دانسته، اما «حاکمیت» را از این قاعده مستثنی فرض کرده است.»
وی ادامه داده است: «جمهوری اسلامی مانند هر نظام سیاسی دیگری، خود را نمایندۀ اکثریت مردم و در نتیجه نظامی قانونی و مشروع می‌داند که اوامرش باید مطاع باشد. شاهد و قرینه‌ای که برای اثبات برخورداری نظام از حمایت اکثریت مردم معمولاً ارائه شده است، حضور بیش از نیمی از واجدان شرایط رأی دادن در انتخابات مختلف بوده است.در چنین کارزاری، نقش نیروهای اصلاح‌طلب در نگاه هر دو قطب متضاد اهمیت پیدا می‌کند. گرچه اصلاح‌طلبان پایگاه اجتماعی خود را تا اندازۀ زیادی از دست داده‌اند، با این همه در ماه‌های آینده برای شرکت یا تحریم انتخابات از سوی هر دو طیف مذکور، تحت فشار روانی و تبلیغاتی شدیدی قرار خواهند گرفت. اگر اراده یا توان چنین تغییر و تحولی وجود نداشته باشد، آثار حضور و عدم حضور اصلاح‌طلبان در انتخابات تقریباً یکسان است، بنابراین اصولگرایان وقت‌شان را با رجزخوانی در برابر آنان و تهدید و تطمیع‌شان برای حضور در انتخابات هدر ندهند.»