لياقت استفاده از سياست و قلب شير

1- رويارويي با برزيل هم برگزار شد تا فوتبال ايراني يكي از آرزوهاي تاريخي خود را نصف و نيمه محقق ببيند. از تشكيل تيم ملي ايران حسرت مسابقه با پرافتخارترين تيم ملي جهان بر دلمان بود و هر دوره بنا به مسايل و مشكلاتي امكان برآورده شدن اين آرزو وجود نداشت. اگر زلزله بم نبود، شايد امكان رويت ديدار دوستانه با آلمان هم برايمان ميسر نمي‌شد، ولي ژرمن‌ها را به آن بهانه البته تلخ در تهران ديديم و حالا كه شرايط مسابقه با برزيل به خاطر مناسبات سياسي فراهم شده بود و مي‌توانستيم پس از مدت‌ها يك بار ديگر ورزشگاه آزادي را به بهانه رويارويي با «ژوگو بونيتو»ي معروف سرزمين قهوه مملو از تماشاگر ببينيم، خيلي راحت مسووليت اين مسابقه را از گردن خود انداختيم. نخواستيم آستين همت بالا بزنيم تا ياران روبينيو را در تهران ببينيم و خيلي راحت به يك شركت خارجي تعارف زديم تا ورزشگاه نيمه‌خالي ابوظبي برايمان بدجوري دهن‌كجي كند. مسابقه‌اي كه مي‌توانست يك جشن ملي براي آشتي‌كنان مردم با تيم اول مملكتشان باشد و بعد از حدود يك سال تيم ملي را در مصاف با سلسائو پيش چشم علاقه‌مندان فوتبال قرار دهد به راحتي پس زديم تا اماراتي‌هايي كه زحمت رفتن به ورزشگاه را براي بازي‌هاي تيم ملي خودشان هم قبول نمي‌كنند، به ما بخندند و ورزشگاه خالي‌شان را به ما تعارف بزنند، چون ما... 2 - دو دهه است كه نام كريم باقري با فوتبال ايراني عجين شده است. مردي از ديار ستارخان كه گويا جنس قالي كرمان را دارد و هرچه سال‌ها مي‌گذرند، تغيير منفي در فوتبالش ايجاد نمي‌شود. مردي كه نخستين و دومين ركورد تعداد گل در يك بازي ملي را در فوتبال ايراني به خود اختصاص داده است. شماره شش مودبي كه با 50 گل ملي بعد از «زيكو»ي نامدار برزيلي، دومين هافبك گلزن تاريخ فوتبال جهان به شمار مي‌رود و اگر خودش هفت سال از تيم ملي كناره‌گيري نمي‌كرد، شايد حالا هم يك ركورد تاريخي در گلزني داشت و هم علي دايي را از صدر جدول بازي‌هاي ملي در ايران كنار مي‌زد. برزيل نام بزرگي براي خداحافظي آقا كريم از فوتبال ملي بود و اين افتخار تا ابد در كارنامه‌اش ثبت خواهد شد، ولي وقتي سوت پاياني بازي پنجشنبه را فريد علي المرزوقي اماراتي به صدا درآورد، به همان اندازه هيجان لحظه ورودش به ميدان دلمان گرفت. كريم مي‌توانست در حضور يكصد هزار نفر دور افتخار بزند نه روي دوش منصوريان و حقيقي، غريبانه در خاك غير براي چند هزار ايراني دست تكان بدهد. حيف كه خودمان توان و لياقت برگزاري اين مسابقه را نداشتيم. خداحافظ آقا كريم! 3- مي‌گويند نفرين نكن چون به طرف خودت برمي‌گردد، ولي جاي غلامي بوديم كمك‌داور اماراتي را بدجوري نفرين مي‌كرديم. شايد ديگر در تاريخ فوتبال ما فرصتي دست ندهد كه بتوانيم به برزيل گل بزنيم، ولي اين كمك‌داور با بالا بردن بي‌موقع و اشتباه پرچم خود اجازه نداد تا نخستين گل ملي ما به پرافتخارترين تيم تاريخ جام‌جهاني رقم بخورد. برزيلي‌ها گويا نمي‌دانستند كه در فوتبال چيزي به نام اوت دستي هست و يا حداقل نمي‌دانستند كه ما اوت‌اندازي مثل حاج‌صفي داريم، چون دقيقه پنج بدجوري شوكه شدند و روي يك اوت بلند و ضربه سر حسيني توپ در شرايطي كاملا سالم مقابل پاي محمد غلامي قرار گرفت تا سومين گل ملي خود را درون دروازه برزيل جاي دهد، ولي افسوس كه كمك‌داور عجول اماراتي پرچم زد تا اين گل مردود اعلام شود. شايد هم حسوديش گل كرد و نمي‌خواست شادي ايراني‌ها بابت گل زدن به برزيل را ببيند. خلاصه هرچه بود بدجوري محمد غلامي و همچنين افشين قطبي را نقره‌داغ كرد. البته شايد هم شانس آورديم كه اول بازي باعث عصبانيت برزيلي‌ها نشديم، چون در روزي كه تيم جوان منه‌زس بيشتر قصد انجام يك تمرين نيمه‌جدي را داشت، مهدي رحمتي با سه گل خورده بهترين بازيكن ميدان شد. 4 - اي كاش گوشه‌اي از قلب شيرهايي كه ورد زبان افشين قطبي است، واقعا در قلب خودش هم بود و اين‌قدر محتاط و ترسو ظاهر نمي‌شد. آخر چه فرقي داشت كه دو بر هيچ ببازيم يا سه گل و بيشتر بخوريم؟ به هر حال حريف برزيل بود و كسي بابت گل خوردن به تيم ملي ايران خرده نمي‌گرفت، ولي افشين قطبي كه در ابتداي مسابقه هرچه هافبك دفاعي داشت به ميدان فرستاده بود، در ادامه هم تمام عناصر تهاجمي كناره خط هافبك خود يعني زنيدپور و شجاعي را هم بيرون كشيد و هافبك وسط به تيم اضافه كرد و جالب اينجاست كه حتي در زمان حضور كريم باقري هم تك‌مهاجم تيم يعني انصاري‌فر را به هافبك راست برد تا فضاي پيش روي حيدري را پوشش دهد و باقري براي نخستين‌بار در تاريخ فوتبالش نوك حمله شود. اما نكته تاسف‌بارتر اينكه قطبي در اين ميدان جرات نكرد حتي در دقايق آخر كه شكست تيم ملي مسجل شده، از دو تعويض باقي‌مانده‌اش استفاده كند و به نفراتي چون مهرداد اولادي، محمد نوري يا حنيف عمران‌زاده ميدان بدهد تا لااقل افتخار بازي مقابل برزيل در كارنامه‌شان ثبت شود! قلب شير هم قلب شيرهاي واقعي! آرش رستم نمدي گل