به تو می‌رسم دوباره

هیچ دلیلی بالاتر از فقدان یک فرد نمی‌تواند بهانه‌ای برای یادکرد او باشد، حالا این دلیل برای خواننده‌ای به کار گرفته می‌شود که سرطان پیشرفته صدای او را برای همیشه خاموش کرد؛ «حسین زمان» خواننده موسیقی پاپ ایران درگذشت. می‌شود از تحصیلاتش در آمریکا نوشت، اینکه با وجود گذراندن صد واحد تحصیلی در ینگه دنیا با آغاز جنگ تحمیلی عطای درس را به لقایش بخشید و به ایران بازگشت  و راهی جبهه‌ها شود. می‌توان حتی چند دهه بعدتر را نگاه کرد، جایی که او در نه در ساحت یک هنرمند که در شمایل یک سایستمدار در احزاب سیاسی ایران فعالیت می‌کرد. اما آنچه حسین زمان را برای جامعه ایرانی به یادماندنی کرد نه رهایی تحصیلاتش و نه فعالیت‌های سیاسی‌اش بود، که برای جامعه ایرانی به یکباره در دهه هفتاد صدایی ظهور کرده بود که تازگی داشت. دهه هفتاد موسیقی ایران دهه عجیبی است؛ اگر حالا نگاه کنید به اسم‌هایی که به یکباره در موسیقی ایران ظهور کردند به لحاظ کیفیت بالای آنها شاید باورپذیر نباشد همدوره بودن ان افرد، خوانندگانی که می‌توان ادعا کرد هیچکدامشان به حق واقعی خود در موسیقی پاپ ایران نرسیدند تا جایشان را تنها یک دهه بعد به خوانندگانی بدهند که فارغ از اشعار سخیف حتی صدایشان هم با کمک دستگاه‌های الکترونیک به گوش مخاطبان می‌رسید. اولین بار صدای آرام و پرحجم او در سال 76 و در آلبوم «شب دلتنگی» به گوش مخاطب ایرانی رسید، اما آنچه او را به یکباره به شهرت رساند آلبوم مشترکی بود که هنوز هم جزو اتفاقات موسیقی پاپ ایران بعد از انقلاب محسوب می‌شود. آلبوم «فصل آشنایی» در سال 1377 با حضور چند خواننده همچون قاسم افشار، علیرضا عصار، شادمهر عقیلی، خشایار اعتمادی و البته حسین زمان توانست به دل مخاطبان موسیقی آن روزها بنشیند. آلبومی که به نوعی خط‌شکن موسیقی پاپ بعد از انقلاب بود. صداهایی که توانستند به نوعی فصلی تازه در موسیقی پاپ آن روزها رقم بزنند و صدای خش‌دار، آرام و پرحجم حسین زمان بخشی از این تاریخ‌سازی موسیقی آن سال‌ها بود. صدایی که همین امروز صبح برای همیشه آرام شد. صدایی که سرطان پیشرفته کبد آن را در 63 سالگی در یک صبح اردیبهشتی خاموش کرد.