دانشجویی‌ترین استان و شهر کشور

مهر: ناظر علمی طرح اطلس ملی آموزش کشور با اعلام اسامی استان و شهرستانهایی که بیشترین تعداد دانشجو را نسبت به جمعیت خود دارند، گفت: حضور دانشجوی غیر بومی بیش از ظرفیت پذیرش یک شهرستان دارای آثار منفی فرهنگی است.

حدود 5 درصد از جمعیت کشور دانشجو هستند

بابک نگاهداری در گفتگو با خبرنگار مهر، افزود: بر اساس اطلاعات حاصل از اطلس ملی آموزش کشور که توسط دبیرخانه شورایعالی انقلاب فرهنگی و با همکاری وزارتین علوم، تحقیقات و فناوری و بهداشت، درمان و آموزش پزشکی تهیه شده است حدود 5 درصد از جمعیت کشور دانشجو هستند.

استان سمنان با نسبت دانشجو به جمعیت حدود 5/13 درصد بالاترین مقدار این نسبت را داراست

وی گفت: در 11 استان کشور نسبت دانشجو به جمعیت بیش از این مقدار است استان سمنان با نسبت دانشجو به جمعیت حدود 5/13 درصد بالاترین مقدار این نسبت را داراست بخشی قابل توجهی از این درصد به دانشجویان غیربومی اختصاص دارد.

معاون ارتباطات شورای عالی انقلاب فرهنگی افزود: در میان شهرستانهای دارای دانشجوی کشور در117 شهرستان نسبت دانشجو به جمعیت بالاتر از 5% است.

دماوند بالاترین نرخ نسبت دانشجو به جمعیت در میان شهرستانها

ناظر علمی طرح اطلس ملی آموزش کشور اضافه کرد: شهرستان دماوند با نسبت دانشجو به جمعیت حدود 40 درصد بالاترین مقدار این نسبت را داراست که قسمت اعظم آن اختصاص به دانشجویان غیربومی پیدا می کند.

وی افزود: در 6 شهرستان، تعداد دانشجو بیش از یک چهارم جمعیت شهرستان و در 25 شهرستان تعداد دانشجو بیش از 10 درصد جمعیت شهرستان است.

اثرات پذیرش غیربومی دانشجو

دبیر نقشه جامع علمی کشور اظهار داشت: مهاجرت دانشجو برای تحصیل به شهرستان‌های مختلف، اثرات اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی در پی دارد. حضور دانشجویان غیر بومی در حد ظرفیت پذیرش فرهنگی یک شهرستان به عنوان یک عامل و محرک جدید اقتصادی به ایجاد شغل در شهرستان‌ها کمک می‌کند و رونق اقتصادی برای شهرستان به ارمغان ‌آورده و تا حدی موجب توسعه شهرها می شود.اما حضور دانشجوی غیر بومی بیش از ظرفیت پذیرش فرهنگی یک شهرستان اثرات غیرقابل برگشت فرهنگی در شهرستان ایجاد خواهد کرد. از این روی در شهرستان‌هایی که نسبت دانشجو به جمعیت قابل ملاحظه است،‌ دانشگاه‌ها به عنوان یک عامل تغییر و تبدیل فرهنگی و اجتماعی عمل می‌کنند.

دکتر نگاهداری در انتها افزود: این اثرات در صورت کنترل می‌تواند به عنوان یک عامل ایجاد و توسعه وحدت ملی و همچنین تعامل خرده فرهنگ‌ها در جهت غنای فرهنگ ملی عمل کند. لیکن در صورت عدم هدایت و یا کنترل مناسب، ممکن است به عامل تخریب فرهنگی چه در سطح خرده‌فرهنگ‌ هر شهرستان به صورت تغییر عادت‌ها و هنجارهای فرهنگی افراد بومی مخصوصا جوانان منطقه و و چه در سطح فرهنگ ملی به واسطه انتقال و یا اشاعه بیماری‌ و آسیب های خرده‌ فرهنگ‌ها در فرهنگ ملی تبدیل شود.