یادداشتی از مهدی فضائلی
مقابله با شارلاتانیزم دودمان معاویه
مهدی فضائلی کارشناس سیاسی نوشت: اگرچه گذر زمان غبار از چهره هر دو دودمان برداشته و حقیقت را آشکار می‌سازد اما نباید همه غبارروبی‌ها را به تاریخ حواله داد، لذا عمارگونه و با سلاح «تبیین» باید به مقابله با دودمان معاویه و عمروعاص رفت.
کد خبر :
1213852
به گزارش سایت فردا، مهدی فضائلی در روزنامه «صبح نو» نوشت: مصلح بزرگ امام سید عبدالحسین شرف‌الدین، از علمای برجسته و رهبران نهضت استقلال لبنان که تلاش‌های شایسته‌ای برای تقریب بین مذاهب اسلامی نیز در سوابق او به ثبت رسیده، در مقدمه‌ای که بر کتاب ارزشمند و ماندگار «صلح امام حسن (ع)»، اثر مبتکرانه آیت‌الله شیخ راضی آل‌‌یاسین نوشته است، با اشاره به مطالب این کتاب چنین می‌نویسد: اگر کسی حالات حسن (ع) و معاویه را بررسی کند، خواهد دانست صحنه پیکار میان آن دو، یک صحنه تازه به‌وجود آمده نبود، بلکه هر یک در جبهه خود جایگزین، جانشین و میراث بر دو خلق‌وخوی متناقض و متضاد بودند. خوی حسن (ع)، خوی کتاب و سنت بود؛ یا بگو خوی محمد (ص) و علی (ع) و خوی معاویه، خوی بنی‌امیه بود؛ یا بگو خوی ابوسفیان و هند...درست نقطه مقابل یکدیگر.
و آن‌کس که تاریخ این دو دودمان و سیره قهرمانان هر یک را، چه زن و چه مرد، به‌طور کامل بررسی کرده باشد، این مطلب را با همه وجود حس می‌کند. آنچه جناب سیدشرف‌الدین درباره «دو دودمان» امام حسن (ع) و معاویه فرموده است، همچنان در ماجرای انقلاب اسلامی ساری و جاری است. بنیانگذار جمهوری اسلامی و خلف صالحش خامنه‌ای، تداوم‌بخش مکتب و راه کتاب و سنت و ادامه همان دودمان پیامبر (ص) و علی (ع) و فرزندانش علیهم‌السلام هستند و مخالفین این مکتب و راه، هر کدام به درجاتی، ادامه دودمان ابوسفیان، هند و معاویه. شاید برای دستگاه ذهنی عده‌ای، هضم این سخن سنگین باشد اما با بررسی حالات سردمداران و پیش‌قراولان این دو دودمان در عصر حاضر و بررسی سیره قهرمانان آنها، درک آن آسان می‌شود.
مبنا، بنیان فکری و رفتاری دودمان معاویه، دنیاطلبی، نیرنگ و فریب‌کاری، عدم صداقت، خشونت کلامی و رفتاری و بی‌تقوایی و فسادآلود بوده و هست و مبنا و اساس مکتب و راه پیامبر (ص) و ائمه اطهار علیهم‌السلام، خدامحوری، صداقت و پاکی، تقوا و بی‌رغبتی به دنیا، انسان‌دوستی، شجاعت و مردانگی.
البته افسوس و هزار افسوس که دودمان معاویه در گذشته و حال و مبتنی بر همان نیرنگ و فریب‌کاری، همواره با نوعی شارلاتانیزم، چهره وقیح و ناپاک خود را بزک کرده به ظاهربینان عرضه کرده و می‌کنند و دودمان حق‌طلب و خدامحور را با چهره‌ای مخدوش و غبارآلود!
همین شارلاتانیزم و فریب‌کاری بود که عده‌ای از شنیدن خبر شهادت امیرالمؤمنین (ع) در محراب، تعجب کردند که مگر علی (ع) نماز هم می‌خواند؟ و امام حسن مجتبی (ع) را مذل‌المؤمنین دانستند و حسین بن علی را خارجی!
امروز نیز مکتب و خط خمینی (ره) و خامنه‌ای به انحاء گوناگون با این خط نیرنگ و شارلاتان‌بازی مواجه است؛ از ژست‌‌های حقوق بشری غربی‌ها گرفته تا اصلاح‌طلبی و قلم‌زنی مستمر آمیخته با تحریف برخی داخلی‌‌ها علیه رهبرانقلاب و گاه و بی‌گاه علیه امام خمینی(ره)!
اگرچه گذر زمان غبار از چهره هر دو دودمان برداشته و حقیقت را آشکار می‌سازد اما نباید همه غبارروبی‌ها را به تاریخ حواله داد، لذا عمارگونه و با سلاح «تبیین» باید به مقابله با دودمان معاویه و عمروعاص رفت.
و آن‌کس که تاریخ این دو دودمان و سیره قهرمانان هر یک را، چه زن و چه مرد، به‌طور کامل بررسی کرده باشد، این مطلب را با همه وجود حس می‌کند. آنچه جناب سیدشرف‌الدین درباره «دو دودمان» امام حسن (ع) و معاویه فرموده است، همچنان در ماجرای انقلاب اسلامی ساری و جاری است. بنیانگذار جمهوری اسلامی و خلف صالحش خامنه‌ای، تداوم‌بخش مکتب و راه کتاب و سنت و ادامه همان دودمان پیامبر (ص) و علی (ع) و فرزندانش علیهم‌السلام هستند و مخالفین این مکتب و راه، هر کدام به درجاتی، ادامه دودمان ابوسفیان، هند و معاویه. شاید برای دستگاه ذهنی عده‌ای، هضم این سخن سنگین باشد اما با بررسی حالات سردمداران و پیش‌قراولان این دو دودمان در عصر حاضر و بررسی سیره قهرمانان آنها، درک آن آسان می‌شود.
مبنا، بنیان فکری و رفتاری دودمان معاویه، دنیاطلبی، نیرنگ و فریب‌کاری، عدم صداقت، خشونت کلامی و رفتاری و بی‌تقوایی و فسادآلود بوده و هست و مبنا و اساس مکتب و راه پیامبر (ص) و ائمه اطهار علیهم‌السلام، خدامحوری، صداقت و پاکی، تقوا و بی‌رغبتی به دنیا، انسان‌دوستی، شجاعت و مردانگی.
البته افسوس و هزار افسوس که دودمان معاویه در گذشته و حال و مبتنی بر همان نیرنگ و فریب‌کاری، همواره با نوعی شارلاتانیزم، چهره وقیح و ناپاک خود را بزک کرده به ظاهربینان عرضه کرده و می‌کنند و دودمان حق‌طلب و خدامحور را با چهره‌ای مخدوش و غبارآلود!
همین شارلاتانیزم و فریب‌کاری بود که عده‌ای از شنیدن خبر شهادت امیرالمؤمنین (ع) در محراب، تعجب کردند که مگر علی (ع) نماز هم می‌خواند؟ و امام حسن مجتبی (ع) را مذل‌المؤمنین دانستند و حسین بن علی را خارجی!
امروز نیز مکتب و خط خمینی (ره) و خامنه‌ای به انحاء گوناگون با این خط نیرنگ و شارلاتان‌بازی مواجه است؛ از ژست‌‌های حقوق بشری غربی‌ها گرفته تا اصلاح‌طلبی و قلم‌زنی مستمر آمیخته با تحریف برخی داخلی‌‌ها علیه رهبرانقلاب و گاه و بی‌گاه علیه امام خمینی(ره)!
اگرچه گذر زمان غبار از چهره هر دو دودمان برداشته و حقیقت را آشکار می‌سازد اما نباید همه غبارروبی‌ها را به تاریخ حواله داد، لذا عمارگونه و با سلاح «تبیین» باید به مقابله با دودمان معاویه و عمروعاص رفت.