"ضربه فنی" هدیه جودوکاران ایران به حریفان

مهر: رقابتهای جودو قهرمانی جهان در حالی با ثبت شکستی دیگر در کارنامه جودو ایران به پایان رسید که نگرانی ها از تکرار آن در بازیهای آسیایی گوانگجو به شدت افزایش یافته است. رقابتهای جودو قهرمانی جهان در این دوره همانند ادوار گذشته نمایشی بود از جودو سطح بالا، سرعتی و زیبای دنیا که نامداران این رشته جذاب و المپیکی بر روی تاتامی پهن شده در توکیو به اجرا گذاشتند اما متاسفانه سهم جودوی ایران از این آوردگاه بزرگ شکست و حذف هر پنج نماینده اعزامی بود و بس! جودو جهان که در اواسط دهه اول از هزاره سوم میلادی به دلیل برنامه های سطحی و سنتی رو به افول گذارده بود با کناره گیری "پارک" کره ای و روی کار آمدن جدی ترین منتقد سیاست های جهانی و مخرب "پارک" یعنی "ماریوس ویزر" شکل و شمایل دیگری به خود گرفت. ویزر که از همان بدو ورود دست به اصلاحات اساسی در پیکره جودو جهان زد، این رشته را با هدف حفظ و ارتقاء جایگاه در المپیک به سوی حرفه ای شدن پیش برد. وی معتقد است باید بهترین جودوکاران دنیا راهی میدان المپیک شوند و از همین رو با برپایی رقابتهای جایزه بزرگ تحت عنوان "گراند اسلم" ، "گراند مسترز" و جام های جهانی متعدد راه ورود به المپیک را کسب امتیاز در این مسابقات عنوان داشت و فرمول رسیدن جودوکاران به این رویداد بزرگ را تغییر داد. اکنون در طول سال نزدیک به 20 مسابقه سطح بالا با حضور بهترین های دنیا در گوشه گوشه دنیا برگزار می شود و کشورهای مختلف برای عقب نماندن از جودو روز دنیا حضوری دائمی در این رقابتها دارند. میدانهای که جودوکاران ما کمتر آن را تجربه کردند. شاید این جملات تکراری باشد ولی فدراسیونی که در طول 18 ماه گذشته اسیر حواشی و اختلافات درونی بوده و تیم ملی را به دست فراموشی سپرده چگونه انتطار دارد در میدان بزرگ و سطح بالایی چون جهانی نتیجه بگیرد. با نگاهی سطحی به چند دوره گذشته رقابتهای جهانی متوجه خواهیم شد که تنها آرش میراسماعیلی و محمود میران جودویی در کلاس جهانی را به نمایش گذاشته و مدال کسب می‌کردند و سایر نفرات جودو ما با یکی دو پیروزی خیلی زود با تاتامی رقابتهای جهانی خداحافظی می کردند. اینکه دائم از کناره گیری قهرمانان جودو به عنوان حربه ای برای توجیه نتایج ضعیف استفاده می شود به هیچ عنوان منطقی نیست. غیر از دو جودوکاری که نام بردیم سایر ملی پوشانی که در ترکیب تیم ملی به مسابقات جهانی اعزام می شدند چند دور در جدول مسابقه داده و بعد در یک مبارزه پنج دقیقه ای و با یک اخطار میدان را به عنوان یک بازنده سربلند ترک می کردند. سطح جودوی ما همین است که در توکیو تصویری واضح از آن به نمایش گذاشته شد ولی چرا نفرات اعزامی حتی معلوماتی که میدان جهانی را تجربه کرده توان پنج دقیقه مبارزه را ندارند و حذف می شوند. چرا به نفراتی چون حسین قمی و حامد ملک محمدی یا آرش میراسماعیلی که در بدترین شرایط نتایجی بهتر از تیم اعزامی می گیرد، اعتماد نمی شود؟ چرا وقتی می توانیم دو تیم کامل اعزام کنیم و وقتی قرار است همه بازنده شوند این فرصت را در اختیار سایر اردونشینان قرار نمی دهیم تا یک میدان جهانی را ولو برای چند ثانیه تجربه کنند. اگر چند سال به عقب بازگردیم ، خواهیم دید که جودو ایران با استعفای قریب اولوقع درخشان در اواخر سال 86 رفته رفته رو به سوی حواشی نهاد. ریاست رضوی که تا آن زمان سمت های دبیری و نایب رئیسی را تجربه کرده بود به مزاق خیلی ها در فدراسیون خوش نیامد و همین موضوع باعث شد تا رضوی عرصه را برای اصلاحاتی که مدنظر داشت مناسب نبیند و در آخر هم میدان را به نفع رقبا خالی کرد. امینی که سرمربی و مدیر فنی و بعد از آن نایب رئیسی را در سوابق خود داشت سرپرست شد و از همان بدو فعالیت درگیر حواشی مختلف بود و موفق نشد این کشتی طوفان زده را به آرامش برساند. با برگزاری انتخابات در بهمن ماه 89 و رای اعتماد مجمع به امینی رفته رفته آرامشی مقعطی در جودو حاکم شد. در چنین شرایطی بود که تیم ملی جودو ایران بعد از مدتها کار خود را از روزهای ابتدایی سال 89 آغاز کرد و سید محمود میران پس از ماه ها تعویق در اجرای برنامه خود با حضور در رقابتهای گراند اسلم تونس کار جدی خود را در راس تیم ملی آغاز کرد. تیم پنج نفره ایران نتایج ضعیفی در تونس برجای گذاشت که حاصل آن کنار گذاشتن سید محمود میران به عنوان سرمربی تیم ملی بود و محمد رضا حاج یوسف زاده جای وی را گرفت. میران کنار گذاشته شد بدون آنکه کسی به فرصت هایی که از او گرفته شده بود توجهی کند. تیم ملی با حاج یوسف زاده با تجربه و کارکشته هم در دو میدان مسکو و مادرید نتایج ضعیفی گرفت. اما نه تنها سرمربی تیم ملی تغییر نکرد بلکه مسئولان فدراسیون صدای بلند زنگ خطر را از این نتایج ضعیف نشنیدند تا شاهد تکرار آن در توکیو باشیم. اگر بخواهیم کم توجهی به لیگ را عنوان یکی از اصلی ترین دلایل جودوی ضعیف فعلی خود ذکر کنیم، باید به استفاده نکردن از خلاقیت و به تزریق نوعی خون تازه در پیکره تیم ملی و مهمتر از آن فدراسیون نیز به عنوان دلیلی مهم و اساسی دیگر ذکر کنیم. لیگ جودو را باید یکی از ضعیف ترین لیگ ها نه تنها در بین رشته های رزمی که در بین اکثر فدراسیون های ورزشی عنوان کنیم. لیگی که بهترین جودوکار آن 6 تا 10 میلیون تومان دستمزد دریافت می کند و جودوکاران نخبه رغبتی برای مبارزه روی تاتامی آن ندارند چه حاصلی جز رفع تکلیف برای فدراسیون داشته است. از سوی دیگر محمدرضا حاج یوسف زاده سالهاست به عنوان سرمربی و بعد از آن مدیر تیم های ملی جوانان ، بزرگسالان و... فعالیت می کند. از جودوکاران حاضر در اردوی تیم ملی سئوال کنید که آیا تمرینات فعلی این مربی با تجربه با تمرینات چند سال اخیر او تفاوتی داشته است یا خیر؟ بهتر نیست نگاه جدی تری به مربیان داخلی داشته باشیم و از توان مربیگری خود بهتر استفاده کنیم؟ آیا جودو ایران به همین چند مربی ختم می شود و بس؟ واضح و شفاف عنوان می کنیم که با روند فعلی جودو ایران در گوانگجو راه به جایی نخواهد برد. اینکه یکی از امیدهای آینده ما مقابل جودوکار آرژانتین در مدت 28 ثانیه ضربه فنی می شود نمی تواند اتفاقی باشد. آرژانتین در جغرافیای جودو جهان هیچ جایگاهی ندارد و این موضوع عمق شکست را بیشتر نمایان می سازند. جودو ایران باید تا چندی دیگر در بازیهای آسیایی گوانجو به میدان برود، ژاپن و کره جنوبی به عنوان دو رقیب جدی و سرسخت ما، ازبکستان ، قزاقستان ، مغولستان و حتی قرقیزستان در رقابتهای جهانی به مراتب نتایجی بهتر از ما کسب کردند و با وجود آنکه نفرات ما به حریفان آسیایی باخته و حذف شدند به جرات باید گفت رسیدن به مدال در گوانگجو اگر کار به همین منوال طی شود دور از دسترس خواهد بود. کلام آخر اینکه فدراسیون جودو و تیم ملی نیاز به خونی تازه دارد و امینی به عنوان فردی که بیش از 15 سال است در کنار تیم ملی است باید این خون تازه را تزریق کند در غیر اینصورت نباید منتظر مدال حتی از میدانهای آسیایی باشیم.