سانسور سریال ماه رمضان به چه قیمتی

تابناك: در روزهای اخیر، شاهد رخدادهای عجیبی در رسانه ملی هستیم؛ رخدادهایی که نمی توان منبع و ریشه آن را حدس زد. در ماه رمضان، رسانه ملی، پخش سریالی طنز «نون و ریحون» را از شبکه تهران آغاز کرد که پس از چند ماه فشار به شبکه های گوناگون برای ساخت یک سریال طنز خروجی شبکه تهران در همان روزهای ابتدایی به دهان بیشتر منتقدان سازمان خوش آمد. اما پس از پخش بخش چهارم سریال که رخدادهای فتنه یک سال گذشته را هوشمندانه و لطیف به طنز کشید و از قرار معلوم و بنا به گفته مرتضی میرباقری، معاون اسبق سیما در بازدید از پشت صحنه این سریال، همه این سکانس ها با هماهنگی و اطلاع رسانه ملی بوده، تیغ تیز سانسور به جان این سریال افتاده است، به گونه ای که حتی معاون اسبق سیما از گفتن آن ابایی نداشته و آن را بیشتر از دیگر سریال ها نمی داند.

نکته قابل تأمل، سانسورهایی است که احتمالا بی دلیل و از ترس فشارهای دیگران بر صدا و سیما در بخش هایی از این سریال در حال انجام بوده و در جاهایی مشهود است که بخش هایی از داستان همانند فیلم های سینمایی خارجی - که از تلویزیون جمهوری پخش می شود - می پرد؛ اما وقتی هزینه آن بالا می رود که دست دوستان در انجام این اصلاحات رو شده و برخی از افراد فرصت طلب، آن را دستاویزی برای به سخره گرفتن نظام و رسانه ملی می نمایند.

مصداق این بحث، سکانسی است که در اینترنت گذاشته شده و سایت های معاند نظام نیز تغییرات درون آن را تحریف تاریخ نامیده اند و برای تاریخ کشور، نقش دایه مهربانتر از مادر بازی می کنند؛ کسانی که تا امروز، ذره ای برای تاریخ این مرز و بوم زحمتی نکشیده و رنجی نبرده اند، به میدان آمده و داعیه دار تحریف تاریخ شده اند.

چرا آقایان این دیالوگ را عوض کرده اند که امروز صدای بیگانگان در دفاع از تاریخ این مرز و بوم به صدا دربیاید؟ آیا این به معنی ترس از یک جریان خاص است که تحمل هیچ نقد و شوخی را با خود نداشته و می تواند فشار بسیاری به رسانه ملی بیاورد؟ آیا این ترس و واپس دادگی باید به اندازه ای باشد که بیگانگان از آن سوءاستفاده کنند؟ و آیا همه سانسورهای این سریال از همین دست است؟! پس وا اسفا!

و در پایان اینکه جامعه ای که در آن، مسئولان بنا به گفته معاون اسبق سیما، باید سطح تحمل خود را نسبت به طنز بالا ببرند و معلوم است هیچ تحملی برای طنز و شوخی با خود ندارند، بهتر است تلویزیون سریال طنز نسازد و به سمت همان ملودرام های معمولی با داستان های تکراری برود تا مجبور نشود به هر قیمتی، سانسور کند.