ناصر بزرگمهر- مدیرمسئول موسسه فرهنگی مطبوعاتی صمت
پوست‌اندازی وسایل حمل‌ونقل عمومی و شخصی
در روز حمل‌ونقل نوشتم که توجه به جاده و امکانات حمل‌ونقل از کامیون، تریلی، اتوبوس، مینی‌بوس و تاکسی تا وسایل نقلیه شخصی و از خطوط ریلی تا قطار، لکوموتیو و واگن تا هواپیما و هلیکوپتر و از دریای آزاد تا کشتی، قایق، نفتکش، زیردریایی و لنج و خلاصه از وسایل نقلیه عمومی برای مسافرت و تفریح تا نظامی و باری، نیاز امروز جامعه است و حمل‌ونقل مانند خون در رگ‌های اقتصاد عمل می‌کند.
در این میان، بحث ایمنی در حوزه حمل‌ونقل همیشه موضوعی تازه و مهم است. کافی است هواپیمایی دچار سانحه یا کشتی غرق شود یا ۵۳ اتومبیل در جادهای تصادف کرده، کیسه هوای هیچ‌کدام‌شان باز نشود و حادثه‌ای جانگداز به‌وجود آورند یا اتوبوسی به دره پرت شود یا عمل نکردن ترمز مینی‌بوسی، جان ده‌ها کودک و نوجوان را بگیرد.
موضوع کیفیت خودروهای وطنی و چینی‌های همیشه در صحنه، ممانعت از ورود خودروهای باکیفیت، تعیین عوارض سنگین گمرکی، باندبازی و انحصارطلبی‌های چند ده‌ساله که همگان با آن آشنا هستند و هیچ‌گاه از طرف هیچ دولت و مجلسی هم گامی برای مبارزه با آنها و رفع مشکل برداشته نشده و نخواهد شد، همچنان در صدر اخبار رسانه‌ها و دنیای مجازی و خنده و شوخی مردم قرار دارند.
موضوعات ساده‌ای که در جهان امروز حل شده و کوچک‌ترین نگرانی برای دولتمردان آن سوی مرزها ایجاد نمی‌کنند، مهم‌ترین چالش‌ها و دغدغه‌های ما در چند دهه گذشته بوده و همچنان هستند.
حمل‌ونقل از بخش‌های زیربنایی اقتصاد هر جامعه‌ای به‌شمار می‌رود که علاوه بر توسعه اقتصادی، کل جامعه را تحت‌تاثیر قرار می‌دهد.
استفاده از وسایل حمل‌ونقل از اتومبیل گرفته تا کشتی و هواپیما، بخشی از فرآیند توسعه شناخته می‌شود. وسایل حمل‌ونقل، از اختراع اولین اتومبیل تاکنون، بیشترین سهم را در تمدن نوین و شهرنشینی، رفت‌وآمد مردم و سرعت بخشیدن به سایر تحولات و پیشرفت‌های اقتصادی جوامع داشته‌اند.
صنعت حمل‌ونقل، جزو بزرگ‌ترین صنایع دنیاست. برای تولید یک اتومبیل بیش از هزار شغل مرتبط به وجود آمده است. هر کدام از وسایل حمل‌ونقل، به تنهایی صنعت توانمندی است که به‌عنوان یکی از منابع درآمدی مهم در اقتصاد کشورها موردتوجه قرار دارد.
صنعت حمل‌ونقل از خودرو‌سازی، کشتی‌سازی، هواپیماسازی و حتی تولید دوچرخه و موتورسیکلت گرفته تا تمامی زیرساخت‌ها و تجهیزات مرتبط با حمل‌ونقل در ارتش‌ها، باربری‌ها یا وسایل حمل‌ونقل شخصی و حتی ابزارهای کودکانه، تاثیر بسیار زیادی در حوزه‌های اجتماعی و فرهنگی و پیشرفت صنایع گوناگون داشته و نقش آنها در اقتصاد و گردش مالی جهان انکارناپذیر است.
بارها گفته و نوشته‌ایم که ایران با توجه به موقعیت ویژه جغرافیایی و وجود هزاران کیلومتر ساحل در جنوب و شمال کشور، دسترسی به آب‌های آزاد و داشتن چهار فصل، موقعیت خاص و استراتژیک سیاسی و قرارگرفتن در مسیر جاده ابریشم، از زمین و دریا و هوا، می‌تواند برای ملت و دولت پولساز باشد و در بخش‌های گوناگون همچون اقتصاد گردشگری، اقتصاد حمل‌ونقل، تجارت با کشورهای همسایه، اقتصاد نفت و گاز، اقتصاد مواد خوراکی و اقتصاد سیر و سفر داخلی نقشی تعیین‌کننده ایفا کند. در این مسیر و برای ایفای این نقش مهم، نیاز به وسایل حمل‌ونقل مناسب، جاده، ریل قطار و امنیت است تا این خون را در رگ‌های سرزمین ما از مغز تا نوک انگشتان پا به جریان بیندازد و با خود اقتصادی شکوفا به ارمغان آورد.
تاثیر وسایل حمل‌ونقل اعم از شخصی و عمومی در زندگی فردی و جمعی و نقش کیفی آن بر اقتصاد، بر هیچ دولتمرد و نماینده محترم مجلسی پوشیده نیست و بعید می‌دانم غیر از این باشد.
امروزه داشتن خودرو شخصی مانند موبایل، نان و مسکن، جزیی جدایی‌ناپذیر از زندگی به‌شمار می‌رود، همانطور که مسئولان باور کرده یا باید باور کنند که موبایل و کامپیوتر، وسایل تفننی و اضافی نیستند و وسایل الزامی برای زندگی امروزی هستند که بدون آنها ادامه بخشی از زندگی، کار و شغل امکان‌پذیر نخواهد بود یا حداقل به سختی انجام خواهد شد، خودرو هم از همین اهمیت برخوردار است.
در این میان، آنچه نمی‌توانیم در کشور با کیفیت بالا تولید کنیم را باید وارد کنیم. پیامدهای ممنوعیت آنچه مردم به آن نیاز دارند یا انحصاری و گران کردن آنها و تعیین انواع عوارض و درصدهای بالای گمرکی به گردن نمایندگان محترمی است که از دردها و نیازهای جامعه دور شده‌اند.
رونق اقتصادی با ممنوعیت و گرانفروشی و انحصاری کردن و تورم نیروی انسانی در سیستم‌های شترگاوپلنگی خودروسازان و بازی‌های سیاسی و شعار دادن و امثالهم شکل نخواهد گرفت.
دولت باید دست از بنگاهداری در موضوع حمل‌ونقل عمومی و خصوصی و شخصی بردارد و حتی گسترش جاده‌های کشور، راه آهن، هواپیما را به بخش خصوصی واقعی واگذار کند. دادن مجوزهای مختلف به شرکت‌های هوایی، هر کدام با دوتا و نصفی هواپیمای اجاره‌ای، فقط ناندانی برای افراد خاص و افزایش مدیرعامل‌ها و هیات مدیره‌هاست.
حمل و نقل نیاز به پوست انداختن و تغییر نگرش دولتمردان و نمایندگان محترم مجلس دارد.