مردم فراموش شده ی تهران

یادداشت: فهمیه رضایی – فعال اجتماعی

مردم فراموش شده ی تهران
تأمین نشاط اجتماعی و سرزندگی شهری به مثابه آرمانی مشروع در صدر بسیاری از افق های چشم انداز مدیریت شهری به چشم میخورد که خود برخاسته از اهمیت نشاط اجتماعی است و می تواند سلامت جسمانی را نیز بهبود ببخشد.
شیوع پاندمی کرونا، سلامت عمومی جهان را به چالش کشیده و سبب بروز بیماری های روانشناختی متعددی شده که شامل رفتار های وسواسی، اضطراب، ترس، رفتارهای اجتنابی، اختلال استرس پس از سانحه و غیره میباشد که افسردگی، دلمردگی و رخوت جامعه را در پی دارد بنابراین ضروری است تا مدیریت شهری به عنوانی یکی از متولیان امور اجتماعی و فرهنگی در شهر تمهیدات و اقدامات لازم را به منظور افزایش نشاط اجتماعی در دوران کرونا و پساکرونا بیاندیشند.
زمانی که شهروندان از نشاط اجتماعی برخوردار باشند، تعلق اجتماعی، تعاملات اجتماعی مطلوب، رضایت از زندگی و همچنین سلامت روانی و اجتماعی افراد افزایش پیدا کرده و به دنبال آن آسیب های اجتماعی نیز کاهش می یابد .
برنامه ریزی برای تحقق نشاط اجتماعی از اصلیترین وظایف مدیریت شهری است که مدیریت شهری گذشته علی رغم اینکه تنها دوسال آخر مدیریت خود را درگیر بحران کرونا بود نه تنها هیچگاه به این مهم نپرداختند بلکه در دوسال دوم نیز به صورت مطلوب نتوانستند از این تهدید،فرصت ایجاد کنند و باغفلت و کم کاری در این امر مهم با ۴سال نادیده گرفتن مردم کلان شهر تهران آنان را به مردمانی بی روح و فراموش شده در ساختار مدیریت شهر تبدیل کردند .
در مدیریت شهری گذشته یا همان معروف به دوره مدیریت شهری جهادی شاهد برنامه،جشنواره،رویداد و سامانه های مختلفی در شهرداری تهران بمنظور افزایش نشاط اجتماعی بودیم که تاثیرات فراوانی در کاهش آسیب های اجتماعی و افزایش مشارکت های مردم در مدیریت شهری داشت و شورای ششم نیز باید به دنبال آن باشدکه با تدوین نقشه راه علمی و با در نظر گیری استاندارد های بهداشتی و با کمک صاحب نظران و شهروندان شهر با انجام اقدامات فرهنگی در دوران کرونا و پسا کرونا، به افزایش نشاط اجتماعی و سرزندگی اجتماع یاری رساند.
وضیعت پرمخاطره فعلی، وضیعت بهداشت سلامت روان افراد در سطوح مختلف جامعه را تحت تاثیر قرار داده و موجب کاهش چشم گیر نشاط اجتماعی شده است. بنابراین شناسایی راهکارهای افزایش نشاط اجتماعی به منظور مقابله با آسیبهای ناشی از این پاندمی، امری ضروری است.
اگر کار برای مردم و هدف خدمت باشد و نه سیاسی کاری به راحتی میتوان با برنامه ریزی و کار جهادی نشاط را به جامعه باز گردانیم.کاری که در این سال ها مغفول مانده است.
با توجه به زمان بر بودن ایجاد زیرساخت ها، می بایست با استفاده از شرایط موجود، موضوع نشاط اجتماعی را از طرق مختلف تقویت کرد؛ راههایی مانند اجرای برنامه های شاد فرهنگی و هنری البته با رعایت پروتکل های بهداشتی در دوره کرونا شامل طنز، مسابقه و یا اجرای زنده موسیقی محلی در محل های عمومی مثل بوستان های بزرگ شهر با همکاری و مشارکت الزامی همه دستگاه ها ،ایجاد سینماهای روباز و یا فرهنگسرا در بوستانهای بزرگ و شناخته شده که مورد استفاده عمومی خانواده ها هستند ، اشاعه فرهنگ پرورش گلهای آپارتمانی، استفاده از ظرفیت «سایت و اپلیکیشن تهران من» به منظور استفاده ی کاربردی شهروندان در راستای فراگیری آموزش های شهروندی، ارائه خدمات آموزشی تخصصی و عمومی به تمامی گروه های سنی با مصرف اینترنت رایگان ،شادسازی فضای شهری و عرصه های عمومی، مشتمل بر ساختمان ها، خیابان ها و میادین با نمادسازی، مجسمه سازی و طراحی و نقاشی های زیبا در دیوارهای شهر،رنگ آمیزی شاد دیوارها و خیابان هاو اصلاح مبلمان شهری فرسوده یا آسیب دیده.
در پایان به عنوان یک شهروند دغدغه مند به اعضای شورای ششم شهر تهران پیشنهاد میکنم با تدوین سند نشاط اجتماعی با استفاده از دیدگاه های نخبگان آشنا با فرهنگ و هویت مردم و مناطق ۲۲گانه کلان شهر تهران نوید بخش بازگشت شادی و نشاط به شهر باشند.