انزوای ژئوپلیتکی رژیم صهیونیستی

واقعیت امر این است که بنای رژیم صهیونیستی از همان ابتدا در سال ۱۹۴۷  بر ارعاب و جنگ طلبی گذاشته شد و با حمایت های پیدا و پنهان قدرت های بزرگ غربی توانست در گام اول با تصرف سرزمینی ساکنان فلسطین و مهاجرت اجباری شان در اثر جنگ و درگیری در مرحله بعدی به سرزمین محیط پیرامونی اش از قبیل مصر، اردن و سوریه دست اندازی کرد. چهار دور جنگ و درگیری بزرگ اسرائیل با دولت های عربی از سال ۱۹۴۷ تا ۱۹۷۳ و جنگ های کوچک بعد از آن گواه بر ماهیت توسعه طلبی این رژیم در منطقه پر استراتژیک خاورمیانه دارد. مقصود از بیان این موضوع، تبیین زمینه های شکل گیری این رژیم و تصرف غیر قانونی سرزمین فلسطینی ها و محیط پیرامونی شان است. 
در آن برهه تاریخی ضعف دولت های عربی و البته عنصر مداخله گری فعال به نام آمریکا مانع از این شد که بتوانند در برابر توسعه طلبی های رژیم صهیونیستی مقاومت کنند. برای همین دولت های عربی به تدریج از صف مبارزه با اسرائیل خارج شدند. مصر با امضای پیمان کمپ دیوید رسما و عملا خودش را از موضوع فلسطین و تجاوزطلبی های رژیم صهیونیستی کنار کشید. در مرحله بعدی اردن هم از اردوگاه مقابله با اسرائیل کنار کشید.  پیمان صلح اسرائیل اردن که به‌طور کامل پیمان صلح بین حکومت اسرائیل و پادشاهی اردن هاشمی نامیده می‌شود، پیمانی به منظور عادی سازی روابط و صلح بین اسرائیل و اردن است؛ این پیمان که گاهی با نام پیمان وادی عربه نیز شناخته‌می‌شود، در سال ۱۹۹۴ به امضا رسید. مراسم امضای قرارداد در گذرگاه مرزی جنوبی عربه در ۲۶ اکتبر ۱۹۹۴ برگزار شد. بدین ترتیب اردن پس از مصر، دومین کشور عربی بود که با اسرائیل به توافق صلح رسید. پیدایی این شرایط یک پیامد عمده و جدی داشت و اینکه دست اسرائیل در توسعه طلبی و نقض حقوق فلسطینی ها بازتر شد و دیگر صدای مخالفت و اعتراضی هم از سوی دولتهای عربی در این عرصه را نداشت.
موضوع مهمی که بی گمان رژیم صهیونیستی و حامیان بین المللی اش تصورش را نداشتند؛ شکل گیری جبهه جدید مقاومت این بار با محوریت انقلاب اسلامی و اندیشه های بلند حضرت امام خمینی(ره) بود. این محوریت جدید بیش از آنکه بر عنصر نظامی و سخت افزاری در مقابله با سیاست های تجاوزکارانه اسرائیل متکی باشد، بر پایه فرهنگ، ایدئولوژی و باور دینی بود. تعیین شدن یک روز مهم ماه مبارک رمضان به عنوان روز قدس و مساله فلسطین نقطه آغاز کار بود. در باب اهمیت و تاثیرگذاری جریان مقاومت و دفاع از مردم مظلوم فلسطین باید گفت که با گذشت حدود چهار دهه از نام گذاری این روز در آخر روز جمعه ماه مبارک رمضان، همه کشورهای اسلامی این روز مهم را گرامی می دارند و جنایت های رژیم صهیونیستی را محکوم می نمایند. این مخالفت سراسری در همه کشورهای اسلامی یک زمینه ترس و نگرانی را در میان مقامات رژیم صهیونیستی موجب ساخته است. امسال نیز از آخرین جمعه رمضان تاکنون اعتراضات در سرزمین های اشغالی همچنان ادامه دارد.
موج مخالفت عمیق مردم مسلمان منطقه با رژیم صهیونیستی در شرایطی است که این رژیم اولویت اصلی سیاست خود  را بر تنش زدایی با کشورهای عربی منطقه گذاشته است. روند عادی سازی روابط با امارت متحده عربی و بحرین و تلاش برای تسری اش به سایر کشورهای عربی جزء دستورکار اصلی رژیم صهیونیستی در منطقه خاورمیانه است. پرسش اصلی اینجاست که توافق عادی سازی روابط رژیم صهیونیستی با کشورهای عربی منطقه چه میزان ظرفیت تداوم و پایداری دارد. بی گمان تجاوز طلبی های مکرر رژیم صهیونیستی در ارتباط با حقوق فلسطینان، یک خشم عمیق و درونی را در میان شهروندان دولت های عربی ایجاد کرده است. در همین تجاوز اخیر نیروهای امنیتی رژیم صهیونیستی به نمازگزاران فلسطینی در مسجد الاقصی که طبق برخی گزارش ها بیش از ۱۰۰ نمازگزار زخمی و مجروح شده اند؛ مخالفت همه گروههای مردمی و حتی برخی دولت های عربی منطقه را برانگیخت. دولت مراکش از جمله کشورهایی بود که با اقدام خشونت آمیز پلیس رژیم صهیونیستی موضع تندی گرفت و نخست وزیر این کشور سعدالدین العثمانی با انتشار پیامی در صفحه توئیترش اقدامات خشونت آمیز پلیس اسرائیل در قدس شرقی را محکوم کرد.
رئیس دولت مراکش همچنین از نمازگزاران مسجدالاقصی که در مقابل حملات پلیس اسرائیل مقاومت کرده‌اند نیز تقدیر و تشکر کرده است. همین امر گویای بسیاری از واقعیت هاست و اینکه رژیم صهیونیستی چه میزان در میان کشورهای اسلامی منفور است. البته در موضوع عادی سازی روابط هم باید گفت که عنصر و عامل اصلی پیشران این مساله، ترامپ و تیم سیاسی اش بود. ترامپ با هدف تلاش برای جلب نظر لابی های قدرتمند یهودی در سیستم قانونگذاری، اقتصاد و صنعت اسلحه سازی آمریکا سخت در تلاش برای گستراندن رابطه اسرائیل با دولت های عربی منطقه بود. امروز که دیگر ترامپ در عرصه قدرت آمریکا نیست، اولویت خاورمیانه هم آمریکا هم تغییر یافته و حداقل در طی چند ماه اخیر نشانه ای از اقدام و رویکرد هدفدار دولت بایدن در تشویق دولت های عربی به عادی سازی روابط با رژیم صهیونیستی نیسنیم. برای همین امروز صهیونیستها نگران از آینده خودشان هستند و با آگاهی از فقدان حمایت های بیرونی قوی بار دیگر به ابزار خشونت و کشتار برای حفظ امنیت وجودی شان روی آورده اند که بی تردید ابزار زور و فشار نمی تواند تضمین کننده امنیت پایدار باشد و این رژیم در انزوای ژئوپلیتک قرار خواهد گرفت.