دوراهی تاریخی اصولگرایان؛ 92 سازی یا بازگشت به 84؟
نامه‌نیوز/ پیروزی در دسترس اصولگرایان است مانند سال92، اما دور نیست که رقیبی به سرعت بر تعداد گام‌هایش بیفزاید و جام پیروزی را به یک‌باره ازآن خود کند.
صحنه انتخابات در حالی که زمان اندکی به برگزاری آن مانده، همچنان پیچیده و مبهم است. اگر در سال84 و 92 این اکبر هاشمی رفسنجانی بود که شکل‌گیری آرایش نهایی انتخابات را معطل خود کرده بود، این‌بار در سال1400 این تعلل سید ابراهیم رئیسی است که همچون ترمزی مقابل روشن‌شدن فضای انتخابات عمل می‌کند. این تعلل حتی اصلاح‌طلبان را هم با همه آشفتگی‌های‌شان سردرگم کرده است؛ چه اینکه اگر نامزد اصلی اصولگرایان ابراهیم رئیسی باشد، باید فردی را مقابل او بیاورند با مختصاتی خاص و اگر جلیلی و قالیباف باشند به قصد دوقطبی‌سازی با جلیلی فردی دیگر با وجهه پررنگ سیاست خارجی.
حالا اگر با نگاهی دیگر و از زوایه مقایسه با ادوار انتخابات به ماجرا نگاه کنیم، می‌توانیم بگوییم دو گزاره بیشتر پیش رو نیست. این انتخابات یا شبیه به سال84 است با انبوهی از نامزدها آن هم به دلیل نیامدن ابراهیم رئیسی یا شبیه به سال92 است با یک دوقطبی عجیب و سخت با آمدن آقای رئیسی. تفاوت این دو مقایسه تاریخی این است که در سال84 و در سال92 عنصر تعیین‌کننده‌ای یعنی نامزدی هاشمی رفسنجانی به عکسِ این بودن و نبودن خودنمایی کرده است.
اکنون بحث بر سر این است که آیا برای عدم تمرکز رقیب لازم است اصولگرایان با چند نامزد وارد انتخابات شوند یا اینکه برای وحدت جناح نیاز بر این است که اصولگرایان با یک نامزد یعنی ابراهیم رئیسی وارد انتخابات شوند؟ پرسش مهمی است از این جهت که گفتمان غالب و جاری این است که به دلیل ضعف دولت مستقر و نامحبوب‌بودنش این‌بار شاید همای سعادت پاستور بر دوش اصولگرایان بنشیند. عجیب حال و هوای سال92 حاکم شده است. همه می‌گویند اصلاح‌طلبان زور اندکی دارند؛ بدنه‌‌شان از آنها روی برگردانده و جای پای‌شان در حاکمیت سست شده است. غلامعلی حداد عادل در سال91 آن هنگام که به رونمایی از ائتلاف سه نفره‌شان پرداخته بود، می‌گفت ما 60درصد آراء را خواهیم داشت. نتیجه اما طور دیگری رقم خورد؛ حالا هم به دلیل احوالات انتخابات آن‌گونه به‌نظر می‌رسد که اصلاح‌طلبان توان کمی دارند اما آیا این گزاره برای اهل پیش‌بینی کفایت می‌کند که بگویند اصولگرایان بازی را برده‌اند؟ خیر؛ اجازه بدهید عنصر تاریخ را در این پیش‌بینی دخیل کنیم. سیاست اگرچه یک علم است اما عناصرش مانند دیگر علوم چندان قابلیت اندازه‌گیری ندارند. اینکه نتیجه چه می‌شود را بگذاریم در اختیار عقربه‌های ساعت و برگ‌های تقویم. اما آنچه چه باید کرد تا چه بشود را می‌توان از همین حالا به بحث نشست؛ اصولگرایان در یک دوراهی تاریخی قرار دارند یا باید به وحدت جناح فکر کنند و با یک نامزد وارد شوند یا باید از دوقطبی بهراسند و با چند نامزد وارد شوند. پیروزی در دسترس آنان است مانند سال92، اما دور نیست که رقیبی به سرعت بر تعداد گام‌هایش بیفزاید و جام پیروزی را به یک‌باره ازآن خود کند.