«فردا» گزارش می‌دهد؛ آخرین وضعیت شانس نامزدهای انتخاباتی اصلاح‌طلبان برای رسیدن به اجماع
از عارف، جهانگیری و خرازی تا ظریف، پزشکیان و لاریجانی
تا اینجای کار برخی از نامزدهای احتمالی اصلاح‌طلبان شانس بیشتری نسبت به دیگران برای اجماع دارند.
گروه سیاست فردا: هرچه به انتخابات ریاست‌جمهوری 1400 نزدیک می‌شویم، بر تعداد نامزدهای احتمالی اصلاح‌طلبان افزوده می‌شود؛ جمعی که شاید رسیدن به اجماع در میان اصلاح‌طلبان را سخت‌تر کند. اما تا اینجای کار کدام یک از ایشان شانس بیشتری برای اجماع دارند؟
محمدرضا عارف
محمدرضا عارف، فردی است که در سال92 نیز در انتخابات ریاست‌جمهوری نامزد شد که متعاقب دستور تشکیلاتی خاتمی علی‌رغم میل باطنی‌اش کنار کشید. البته او به نفع روحانی کنار نکشید و بر اساس نامه انصرافش صرفا به نظر خاتمی جامه عمل پوشاند. او از آن سال تا کنون با جمع وسیعی از اصلاح‌طلبان دچار مشکلات عدیده‌ای است و عملا تصور می‌کند که اصلاح‌طلبان پشت او را در قبال یک نامزد غیراصلاح‌طلبان یعنی روحانی خالی کردند. عارف که بعد از انتخابات آن سال وارد مجلس شد، توانست رئیس فراکسیون امید باشد و البته از کسب ریاست مجلس در رقابت با علی لاریجانی ناکام ماند. عارف بارها به شیوه‌های مختلف اعلام کرده است که در انتخابات 1400 نامزد می‌شود و به نظر می‌رسد که اگر بر او اجماعی هم صورت نگیرد، به صورت مستقل وارد انتخابات می‌شود اما در عین حال بعید به نظر می‌رسد که عارف گزینه نهایی نهاد اجماع‌ساز اصلاح‌طلبان باشد.
اسحاق جهانگیری
اسحاق جهانگیری، معاون اول دولت هم یکی از گزینه‌های محتمل برای ریاست‌جمهوری است. او عضو جزب کارگزاران سازندگی است و در عین حال یک اصلاح‌طلب و نه نیروی ائتلافی محسوب می‌شود. گرچه طیف‌هایی از اصلاح‌طلبان از حضور او حمایت کرده‌اند اما در عین حال به نظر می‌رسد که به دلیل عملکرد نامناسب دولت برخی اصلاح‌طلبان تمایل به حمایت از او ندارند؛ چنانکه حتی حزب متبوعش یعنی کارگزاران نیز بیشتر به علی لاریجانی گرایش دارد تا جهانگیری.
صادق خرازی
صادق خرازی، دبیر کل حزب ندای ایرانیان، نامزد اختصاصی حزب نداست. او به عنوان اصلاح‌طلبی میانه‌رو شناخته می‌شود که البته اختلافات عدیده‌ای با حزب اتحاد ملت دارد. برخی او را یک اصلاح‌طلب اصیل نمی‌دانند. بنابراین به نظر می‌رسد که شانس او گرچه برای آنکه در میان نامزدهای اصلاح‌طلب حضور داشته باشد، بالاست اما برای اجماع مسیرسختی در پیش رو دارد.
محمدجواد ظریف
شاید بتوان گفت ظریف تنها گزینه‌ای است که بیش از دیگران برای اجماع شانس دارد زیرا اصلاح‌طلبان تصور می‌کنند ظریف می‌تواند عامل ایجاد دوقطبی مذاکره-مقابله باشد و با این حربه که در سال92 نیز آن را پیش بردند بر رقیب فائق آیند. گرچه اگر ظریف نامزد شود، شانس بالایی برای رسیدن به اجماع میان اصلاح‌طلبان دارد اما در بین اصلاح‌طلبان هستند کسانی که او را اصلاح‌طلب نمی‌دانند و می‌گویند تا وقتی ظریف رسما وابستگی خود به اصلاح‌طلبان را اعلام نکند، از او حمایت نمی‌کنیم. افزون بر این ظریف در مواجهه با جامعه مشکل بزرگ‌تری دارد زیرا مردم از عملکرد دولت خاصه در حوزه سیاست خارجی رضایت ندارند و می‌پرسند، برجام چه دستاوردی داشت؟
مسعود پزشکیان
پزشکیان هم در بین نامزدهای احتمالی اصلاح‌طلبان مطرح است اما او در میان آحاد مردم چندان مورد توجه نیست مگر در بخش‌های آذری‌نشین ایران. علاوه بر این مسعود پزشکیان در تمام این‌سال‌ها به عنوان یک اصلاح‌طلب طراز اول محسوب نشده است. به هر حال برخی می‌گویند که شاید در شرایطی اصلاح‌طلبان بر او به اجماع برسند.
علی لاریجانی
قاعده بر علی لاریجانی قدری با دیگران فرق می‌کند. علی لاریجانی تنها در یک صورت می‌تواند گزینه نهایی اصلاح‌طلبان باشد که آنها بخواهند مانند سال92 و 96 با گزینه ائتلافی وارد میدان شوند. تا اینجای کار عموم اصلاح‌طلبان گفته‌اند که تحت هیچ‌شرایطی با گزینه ائتلافی به میدان نمی‌آیند اما حزب کارگزاران سازندگی در چندمقطع تمایلش به حمایت از لاریجانی را نشان داده است. از سوی دیگر حزب اعتدال و توسعه(نزدیک به حسن روحانی) موسوم به اعتدالی‌ها نیز تمایل دارد که لاریجانی وارد میدان شود. با این همه تا کنون عموم اصلاح‌طلبان در گفت‌وگوهای متعدد از حمایت از لاریجانی سرباززده‌اند.