طغیان علیه لاریجانی/ اصلاح‌طلبان شمشیر را از رو بستند
عارف می‌داند اگر اصلاح‌طلبان ناچار به انتخابات میان او و لاریجانی شوند، بر لاریجانی اجماع می‌کنند.
به گزارش فردا، به نقل از مثلث‌آنلاین، علی لاریجانی مهم‌ترین دلیل اختلاف این روزهای دو طیف چپ و راست اصلاحات است؛ به نحوی که اصلاح‌طلبان سنتی به شدت مخالف حمایت اصلاح‌طلبان از او هستند و راست‌گرایان و مشخصا حزب کارگزاران سازندگی بنا دارند از لاریجانی حمایت کند؛ تا جایی که چند روز پیش محسن رهامی اعلام کرد که لاریجانی از سوی حزب کارگزاران نامزد می‌شود. شاید همین خبر بود که باعث آشفتگی دیگر اصلاح‌طلبان از جمله محمدرضا عارف شد. او روز گذشته در ششمین کنگره حزب ندای ایرانیان به تندی به سیاست ائتلاق تاخت و گفت: «ما باید با تابلوی اصلاح‌طلبی و با رویکرد و برنامه‌های مشخص و با تکیه بر تجارب موفق دولت اصلاحات، اعتماد مردم را دوباره جلب کنیم. واقعیت این است که مهم‌ترین چالش ما، یعنی هم نظام و کشور و هم جریان اصلاحات، برگرداندن اعتماد مردم است. ما باید در انتخابات ۱۴۰۰ پیروز شویم تا از یک‌دست‌شدن نظام سیاسی کشور جلوگیری کنیم و جلوی روندهای مخرب را بگیریم. ارائه راهکارهای درست قطعا بر روند مدیریت کشور مؤثر خواهد بود. ما باور داریم اگر در مسیر درست حرکت کنیم، اعتماد مردم را دوباره به دست خواهیم آورد. استفاده از هرگونه کاندیدای عاریه‌ای توهین به جریان اصلاحات است. افراد شایسته درون جریان اصلاحات بسیار داریم. باید با استفاده از نیروهای شایسته و کارآمد، بسیاری از برنامه‌ها را برای پاسخ‌گویی به همه مطالبات مردم انجام دهیم».
سخنان عارف نشان می‌دهد که گویا او و هم‌فکرانش نسبت به احتمال حمایت کارگزاران از لاریجانی احساس خطر کرده‌اند. عارف که در مجلس دهم نتوانست هیچ اقدام مهمی انجام دهد و حتی مورد انتقاد محمد خاتمی هم قرار گرفت، به احتمال بسیار بالا مورد اجماع اصلاح‌طلبان قرار نمی‌گیرد و حالا که حتی اصلاح‌طلبانی مانند علی صوفی هم می‌گویند که کارگزاران به سمت لاریجانی می‌رود، عارف که از سال92 خود را رئیس‌جمهور فرض کرده است، برافروخته می‌شود. صوفی چند وقت پیش گفته بود: «اکنون احزاب تا حدی فعالیت انتخاباتی خود را آغاز کرده‌اند. برخی احزاب مانند کارگزاران سازندگی بیشتر فعالیت می‌کنند و برخی احزاب مانند اتحاد ملت کمتر و حتی شنیده‌ام که کارگزاران با تعدادی شخصیت‌های اصلاح‌طلب و غیراصلاح‌طلب برای انتخابات1400 دیدار داشته است. گویا اعضای کارگزاران به دیدار افرادی چون آقایان ظریف، اردکانیان و لاریجانی رفته‌اند و حتی اخیرا آقای لیلاز بحث حمایت از نامزد نظامی را مطرح کرد».
از طرفی چندوقت پیش هم خبری مبنی بر شرط لاریجانی برای حضور در انتخابات مطرح شد. گویا او گفته بود که در صورتی در انتخابات نامزد می‌شوم که تمام اصلاح‌طلبان و بخش‌هایی از اصولگرایان از او حمایت کنند. البته حمایت بخشی از اصولگرایان شاید بسیار سخت‌تر باشد از حمایت همه اصلاح‌طلبان زیرا مخالفان لاریجانی درجبهه اصولگرایی به مراتب بیش از مخالفانش در اصلاحات است. البته حمایت همه اصلاح‌طلبان از او هم بعید نیست زیرا شاید لاریجانی به شرایطی دل بسته است که اصلاح‌طلبان نتوانند نامزدهای حداکثری خود را به دلایل مختلف روانه انتخابات کنند و به همین دلیل میان او و نامزدهای نه‌چندان مطلوبی مانند عارف ناگزیر به انتخاب شوند. عارف هم با دانستن همین موضوع برافروخته شده است و علیه لاریجانی طغیان کرده است. او می‌داند که در نهایت اگر اصلاح‌طلبان مجبور به انتخابات شوند، لاریجانی را بر خودش ترجیح می‌دهند زیرا اولا یک حزب بانفوذ در میان اصلاح‌طلبان به نام کارگزاران سازندگی تمام‌قد پشت لاریجانی می‌ایستند و از طرفی لاریجانی میان اصلاح‌طلبان آنقدر مخالف ندارد که عارف دارد. برای مثال همین چند روز پیش بود که ناصر قوانی، فعال سیاسی اصلاح‌طلب به تندی علیه عارف تاخت و در گفت‌وگو با «مثلث‌آنلاین گفت: «من به عنوان یک برادر به آقای عارف نصیحت می‌کنم که آبروی خودش و اصلاحات را به حراج نگذارد. عملکرد آقای عارف در مجلس نشان داد که او توانایی خاصی ندارد و اکنون هم مردم از او رضایت ندارند؛ پس بهتر است آقای عارف بیش از این آبروی اصلاح‌طلبان را نبرد... هنوز مشخص نیست که تصمیم مجمع اجماع‌ساز چه می‌شود اما اگر اصلاح‌طلبان بر عارف اجماع کنند نهایت نادانی را به خرج داده‌اند... من نمی‌توانم از سوی آقای خاتمی حرف بزنم اما بعید می‌دانم ایشان هم به حضور عارف در انتخابات راضی باشد و اگر احیانا و به فرض محال آقای خاتمی از آقای عارف حمایت کند، حتما به پایگاه اجتماعی خود آسیب بزرگی وارد خواهد کرد».
در هر حال باید دید که این جدال و اختلاف عمیق نتیجه‌اش چه می‌شود و اصلاح‌طلبان در دوگانه عارف-لاریجانی سمت کدام یک قرار می‌گیرند؟