رمزگشایی کیهان از سیاست سکوت دولتمردان درباره مذاکره
یک روزنامه زنجیره‌ای می‌گوید رئیس‌جمهور در دولت تنهاست و اغلب دولتمردان از او حمایت نمی‌کنند.
کیهان: یک روزنامه زنجیره‌ای می‌گوید رئیس‌جمهور در دولت تنهاست و اغلب دولتمردان از او حمایت نمی‌کنند.
روزنامه آرمان در سرمقاله خود ضمن اشاره به موضوع مذاکره‌خواهی روحانی می‌نویسد: سخنان رئیس‌جمهور در آخرین جلسه هیات دولت را می‌توان ناشی از عزم دولت تدبیر و امید جهت استفاده از فرصت پیش‌آمده در عرصه بین‌الملل برای حل مسائل سیاست خارجی و بازگرداندن کشور به وضعیت عادی پیش از روی کار آمدن دونالد ترامپ دانست. برجام‌ستیزان زیادی ستاد علیه این سخنان اختیار کرده‌اند. روحانی، اما در مواجهه با این رویکرد تند و رادیکال علیه دولت تنهاست. هنوز بزرگ‌ترین حامیان رئیس‌جمهور در مواجهه با مخالفان کادر‌ها و اقطاب اصلاح‌طلبند. معاون اول، سخنگوی دولت و معدود وزرایی که با اشراف به وضعیت کشور گفتمان مصالح و منافع ملی را پیگیری می‌کنند (بالاخص وزرای امور خارجه و نفت) سخنی در دفاع از رئیس‌جمهور، دولت و گفتمان برسازنده‌اش از درون دولت در تمام سطوح نمی‌شنویم. امری که شخص رئیس‌جمهور در سال ۹۶ تحت عنوان بیماری سکوت از آن تعبیر کرد. اگر با تاسی به پست‌مدرن‌ها، سیاست را برساخته‌ای گفتمانی بدانیم، آنگاه می‌توان با قاطعیت سیاست برساخته بدنه دولت را سیاست سکوت نام نهاد.
خروج از این وضعیت انفعالی رسالت دولتمردان در تمام سطوح است. اگر سیاست داخلی و خارجی را ادامه و مکمل هم بدانیم، دولت نیازمند عبور از سیاست انفعالی به سیاست رسانه‌ای قوی و تقویت مناسبات خود با جامعه جنبشی بهبودخواه است. به زبان درآمدن دولتمردان، در دفاع از سیاست‌های اصلاحی انگیزه‌ای وافر خواهد بخشید. در این راستا متولیان سیاست داخله، مشاوران رئیس‌جمهور، روابط‌عمومی‌های نهاد‌های دولتی، استانداران، حوزه‌های معاونت‌های سیاسی استانداران، فرمانداران و... برای بازنمایی مختصات وضعیت و بازگویی سیاست‌های ریاست محترم جمهور وظیفه‌ای اخلاقی و سیاسی برعهده دارند.
یادداشت متملقانه و دیکته‌گونه روزنامه زنجیره‌ای در حالی است که آقای روحانی و تیم حاضر او (ظریف، ربیعی، نوبخت و جهانگیری) عملاً هیچ ایده و برنامه‌ای جز مذاکره مجدد با آمریکا ندارند و این در حالی است که شخص آقای روحانی، مذاکره دوباره با آمریکای عهدشکن را دیوانگی خوانده است؛ بنابراین چه انتظاری هست که سایر اعضای کابینه- با مسئولیت‌های اقتصادی یا اجتماعی- بر طبل توخالی مذاکره بکوبند؟ ضمن این که اگر واقعاً دموکرات‌ها برجام را چنان که هست قبول داشتند، باید اعلام می‌کردند بدون هیچ قید و شرطی به اجرای تعهدات خود درباره لغو تحریم برمی‌گردند، اما آن‌ها تأکید دارند تحریم‌ها باقی خواهد ماند و ایران باید با صرف نظر حقوق برجامی خود به‌سان بازی مار و پله- به خانه اول برگردد و مجدداً مذاکره کند و امتیاز بدهد! کدام دولتمرد عاقلی حاضر است خارج از حیطه مسئولیت کاری خود، برای چنین خدعه و خیانتی، کف و سوت بزند و هورا بکشد؟! متأسفانه سخنان مذاکره زده آقای روحانی و ظریف و ربیعی و جهانگیری، تأکیدی بر این ارزیابی است که دولت هیچ برنامه درونزایی ندارد و مصمم است ۸، ۹ ماه باقیمانده از دوره خود را هم با فرصت‌سوزی و دوقطبی کردن جامعه با ادعای مذاکره به پایان برساند.