آخرین تیر راست میانه؛ رادیكالیسم اسم رمز فرار از پاسخگویی دولت روحانی است
تلاش روزنامه سازندگی برای ساختن دوقطبی رادیكالیسم-میانه‌روی موجب شده كه پس از نقد نامه موسوی خویینی ها در این روزنامه كه به تعبیری عبور از اصلاح طلبی عمل گرا محسوب می شد، از مجلس یازدهم تفسیری افراطی بسازد. زدن برچسب افراط گرایی به جناح راست نوعی فضاسازی برای احیای گفتمان اعتدال در زمانه ناكارآمدی دولت روحانی است.
گروه سیاسی فردا: تلاش روزنامه سازندگی برای ساختن دوقطبی رادیكالیسم-میانه‌روی موجب شده كه پس از نقد نامه موسوی خویینی ها در این روزنامه كه به تعبیری عبور از اصلاح طلبی عمل گرا محسوب می شد، از مجلس یازدهم تفسیری افراطی بسازد. زدن برچسب افراط گرایی به جناح راست نوعی فضاسازی برای احیای گفتمان اعتدال در زمانه ناكارآمدی دولت روحانی است.
این روزنامه كه زیر حملات سنگین اصلاح طلبان رادیكال قرار دارد، ترجیح داده كه برای گریز از اختلاف جدی و عمیق اصلاح طلبان از فرصت حضور ظریف در مجلس استفاده كند و به جای بیان نقدهای نمایندگان به سیاست خارجی دولت و محمد جواد ظریف ، بر رفتار چند نماینده تمركز كند و این رفتار را به كل مجلس تعمیم دهد.
بحران سازندگی پس از انتخابات مجلس یازدهم و پس از شكست لیست موسوم به «یاران هاشمی» به حدی جدی است كه تقریبا أكثر اصلان طلبان تقصیر این شكست را به گردن كارگزاران انداخته اند و از كف رای ٣ هزار نفری این حزب سخن گفتند. كارگزاران برای فرار از این شكست اما به خاتمی و عارف و اتحاد ملت حمله كردند.
در گام دوم اما سازندگی به عنوان ارگان حزب كارگزاران كه از حامیان اصلی دولت محسوب می شوند، برای خارج شدن از موضع فعلی استراتژی خود را بر گوشزد كردن «احیای رادیكالیسم» قرار داد و از نامه خویینی ها و حضور ظریف در مجلس برای تثبیت سیاست خود استفاده كرده است.
این سیاست درباره اصلاح طلبان گرچه تا حدود زیادی واقعیت دارد و موجب تضعیف اصلاح طلبان عمل گرایی چون كارگزاران خواهد شد، اما در قبال اصول گرایان ، تبدیل كردن نقدهای جدی نمایندگان به شرایط نابسامان اقتصادی كشور و انفعال و سیاست های غلط دولت به رادیكالیسم است.
موضع سازندگی اما درباره قالیباف مانند گذشته مبتنی بر جدا كردن او از سایر اصول گرایان و ایجاد این تصور است كه اصول گرایان در مجلس با او همراه نیستند. تصوری كه در روزهای قبل از انتخابات هیات رییسه در صورت بزرگ كردن فراكسیون احمدی نژادی ها و پایداری توسط اصلاح طلبان پی گیری شد. رای بالای قالیباف درون فراكسیون و بعد در صحن علنی نشان داد كه تا چه میزان تحلیل های سازندگی دور از واقعیت و مصنوعی و بر اساس نیات درونی آنها است.
این می تواند تجریه ای برای سازندگی تلقی شود كه میان واقعیت ها و تصورات خود پیوند دقیقی برقرار سازند. تلاش برای تفرقه در میان اصول گرایان همان قدر پروپاگاندا و جنگ روانی به نظر می رسد كه برساختن تصویر نقد نمایندگان مجلس به دولت به عنوان رادیكالیسم و فرار از پاسخگویی به عملكرد دولت مورد حمایت این حزب.
آنچه موجب ناراحتی و حتی واكنش برخی از نمایندگان شده حاصل پاسخ گو نبودن دولت به مشكلات اقتصادی و اتخاذ سیاست های نادرست در سطح كلان و در عین حال نپذیرفتن واقعیت ها بوده است. در این میان حتما واكنش تند برخی نمایندگان پذیرفتنی نیست اما هم تعمیم دادن این رفتار به كل مجلس سیاسی كاری است و هم غلبه حاشیه بر متن. متن مشكلات كشور و نقش دولت در این وضعیت است و حاشیه هم تمركز اصلاح طلبان و حامیان دولت بر برخی مسائل فرعی برای فرار از پاسخ گویی.
قالیباف حتما منتقد سیاست ها و عملكرد دولت روحانی است و عملیات روانی رسانه های اصلاح طلب از جمله سازندگی نمی تواند موجب بیان نکردن این نظرات شود. در این میان قالیباف هم به عنوان رییس مجلس و هم به عنوان مرجع و فرد مورد توافق اصول گرایان در عرصه سیاست كه مدیریت مجلس را بر عهده دارد، با ادبیات محترمانه و خیرخواهی و البته نظارت جدی سعی می كند امور اقتصادی را اصلاح كند و از مضاعف شدن مشكلات اقتصادی جدا كند و در مرحله بعد به همراه نمایندگان راه حل ارائه نماید.
قالیباف عزم جدی برای مقابله و اصلاح روند نادرست دولت در أداره كشور دارد. او حتما با غرب باوران مرز خواهد داشت در عین حال چارچوب و اداب نقد را رعایت می كند. این دو موضوع با هم تناقض ندارند. انتقاد او به دولت جدی است و این انتقاد تبدیل به راه حل و نكات ایجابی در ادامه مسیر خواهد شد.
راست میانه غروب كرده است. عصر روحانی و ظریف به پایان رسیده است. در این میان اعتدال گرایان باید به جای رادیكال خواندن رقیب ، در اندیشه عبور از بحران باشند و به اختلاف درونی در جریان خود بپردازند.