شبكه تلویزیونی ورزش معطل بین صداوسیما و سازمان تربیت‌بدنی

پخش نشدن زنده 2 رویداد مهم جام‌جهانی بسکتبال ترکیه و مسابقات جهانی کشتی در مسکو برای چندمین بار بحث ایجاد شبکه تلویزیونی ورزش را در بین اهالی ورزش و مردم مطرح کرد. تخصصی شدن شبکه‌های تلویزیونی یک ضرورت رسانه‌ای است که در دنیا پذیرفته شده است و شبکه تلویزیونی ورزش بنابر تعاریف کلاسیک رسانه‌، یک شبکه تخصصی است. البته نمی‌خواهم درگیر مبانی نظری شبکه بمانم، بلکه کمی آن‌ورتر(!) می‌روم و به حواشی موثر راه‌اندازی این شبکه می‌رسم. تولید و ساخت برنامه تلویزیونی یک حرفه کاملاً تخصصی است و حال که محتوای آن ورزش است یک تخصص دیگر هم به آن اضافه می‌شود. پس برای تولید پیام و نمایش مناسب سیمای ورزش جامعه ایرانی در این شبکه همراهی 2 سازمان صداوسیما معتقدند با کمک مالی سازمان ورزش و حل مشکل 160 میلیاردتومانی، این شبکه و حتی شبکه‌های ورزشی می‌تواند سریعاً راه‌اندازی شود. اگر مبنا را ارائه یک ورزش تماماً دولتی در یک رسانه ملی ببینیم، به نظر من این توقع منطقی است. از طرفی ورزش ما که حتی از پول هر نخ سیگار هم برای توسعه خود استفاده کرده است نمی‌تواند سهمش را از منافع سرشار اقتصادی این شبکه پرمخاطب نادیده بگیرد. مصاحبه‌های مسئولان سازمان تربیت‌بدنی و رضایت آن‌ها برای مشارکت در راه‌اندازی این شبکه، این موضوع را تأیید می‌کند. منتها این جا یک نقطه مفارقت وجود دارد و آن سهم مدیریتی 2 سازمان است. یعنی وقتی یکی تشکیلات تولید و پخش شبکه تلویزیونی را دارد و دیگری هم موضوع و محتوای آن را تأمین می‌کند و البته پول هم داده است. چه باید کرد؟ در نظر گرفتن مصالح ملی به جای منافع سازمانی بهترین راه حل است. همراهی 2 سازمان در این شبکه در قالب شوراهای تخصصی ـ راهبردی کاملاًً قابل تعریف است. در شرایطی که رقبای رسانه‌ای ما در آن سوی آب‌ها، بازنایی از ورزش ایران دارند که مسمومیت آن از روز روشن‌تر است، ثواب توافق هرچه سریع‌تر مدیران 2 سازمان برای راه‌اندازی این شبکه بسیار است. شبکه‌ای که می‌تواند معرف و مبلغ توانمند پیام نظام جمهوری اسلامی و چهره ورزش ایران در نزد جهانیان هم باشد. مازيار ناظمي همشهري تماشاگر