نظر مجری‌مشهور درباره مناظره‌های سیما

ماهنامه مدیریت ارتباطات: ماهنامه مدیریت ارتباطات در شماره جدید- دی ماه ۸۹- پرونده‌ای در مورد «مجری‌گری در برنامه‌های گفت‌وگومحور تلویزیونی» منتشر کرده و در آن با مجری‌های برنامه‌های گفت‌وگوی رسانه ملی از جمله مرتضی حیدری گفت‌وگوهایی انجام داده است. در یکی از این گفت وگوها مرتضی حیدری ضمن اعلام نظرات خود در مورد اجرای مناظره های انتخابات ریاست جمهوری گذشته به تشریح مراحل شکل گیری گفت وگوی ویژه خبری پرداخته است. وی از تداوم داشتن مناظره های تلویزیونی خبر داده و گفته: (مناظره ها)حتماً، حتماً باید وجود داشته باشند. بسیار مفید و لازم هستند. حتی باید بیشتر، بازتر و گسترده شوند، هم میان کاندیداها و هم میان طرفداران آنها، حتی به‌طول چند ماه؛ هر چه بیشتر بهتر. حیدری در پاسخ به این سؤوال که:«با خطوط قرمز چطور تعامل می‌کنید»؟ گفته: «معمولاً تا لبه‌هایش می‌رویم، گاهی اوقات گوشه پایمان را روی آن می‌گذاریم و خلاصه یک تعامل اینچنینی داریم...» خبرنگار ماهنامه مدیریت ارتباطات پرسیده؟ آقای حیدری! انتقادی که خیلی‌ها به شما وارد می‌کنند این است که در مصاحبه با مقامات ارشد، خصوصاً در مصاحبه با آقای رئیس‌جمهور آن‌طور که باید و شاید جسورانه عمل نمی‌کنید و انتظارات مخاطب را پاسخ نمی‌دهید یعنی خیلی رسمی و حتی بعضاً مرعوب رفتار می‌کنید. وی پاسخ داده: «ببینید این به همان چارچوب‌های رسانه‌ای بر می‌گردد. من اگر چه اعتقادی به این کار ندارم اما مجبورم آنها را رعایت کنم. من شخصاً معتقدم که نه به صلاح مصاحبه‌شونده، نه به صلاح مصاحبه‌کننده و نه به صلاح رسانه است که مصاحبه‌ها صورت خیلی رسمی و خشک و تبیینی و تمجیدی داشته باشد، چون در مخاطب احساس بدی ایجاد می‌کند. مخاطب وقتی زمان اختصاص می‌دهد تا یک برنامه را نگاه کند دلش می‌خواهد پاسخ سؤالاتش را بگیرد و ابهامات ذهنی خودش را برطرف کند. او به هیچ وجه راضی نیست که دو نفر بنشینند از همدیگر تعریف کنند. مخاطب که اساساً وقت اضافه ندارد؛ ضمن اینکه قدرت انتخاب و شعور دارد. حداقل به لحاظ شکل ظاهری هم که شده باید چاشنی چالش و طرح ابهامات وجود را داشته باشد. به نظر من مصاحبه کاملاً باید به شکل صریح و شفاف باشد. ابهامات باید طرح شوند و پاسخ‌ها باید گرفته شوند. به هیچ وجه موافق نیستم که مصاحبه‌ها تبیینی و تمجیدی باشد که البته متأسفانه گاهی اینگونه است. به نظر من این یک ضعف است. بیشترین ضرر را هم در این میان رسانه می‌کند،چون مخاطبانش را از دست می‌دهد.» وی با تأیید این سخن که تلویزیون اگر ببیند کسی ستاره می‌شود، از این کار جلوگیری می‌کند در مورد کاهش حضورش در برنامه گفت وگوی ویژه خبری و محدود شدن دخالتش در محتوا و موضوعات گفته است: بله، این اتفاق افتاد. من واقعاً نمی‌دانم این تصمیم سازمانی بود یا سلیقه‌ای یا هر چیز دیگری یا با چه نیتی، اما به نظرم لزوماً زیاد دیده شدن به معنای محبوبیت بیشتر نیست. مهم این‌ است که هر وقت هستید، در حد توان، قوی، عالی و موفق ظاهر شوید. می‌دانید که من همیشه صریح حرف می‌زنم و اهل تعارف نیستم. من نزدیک هفت سال (بیش از 2500 شب بدون یک شب توقف) آن برنامه را به تنهایی اجرا کردم و از این موضوع خودم خیلی راضی هستم. امیدوارم بیننده‌ها هم راضی باشند. اگر هم امکان داشت، همچنان ادامه می‌دادم. من عاشق برنامه گفت‌وگوی ویژه هستم و آن را مثل فرزند خود می‌دانم. هیچ‌کس به اندازه من برای این برنامه زحمت نکشیده و هیچ‌کس هم به اندازه من آن را دوست ندارد. من عمیقاً مدیون گفت‌وگوی ویژه خبری هستم اما جدا از این مباحث، یک اصل حرفه‌ای وجود دارد و آن اینکه اصولاً یک برنامه تلویزیونی باید به مجری آن شناخته شود. رسانه باید مجری ستاره داشته باشد؛ مجری ستاره می‌تواند بیننده جذب کند، می‌تواند اعتمادسازی کند، می‌تواند در بحران‌ها کمک حال رسانه باشد و می‌تواند میلیون‌ها بیینده را پای تلویزیون بنشاند. وی گفته است برنامه گفت‌وگوی ویژه خبری را با هیچ کاری از جمله وزارت یا نمایندگی مجلس معاوضه نمی کند.