تحلیلی بر مطالب حوزه شهری روزنامه ایران
در تورق صفحات مربوط به شهر تهران در روزنامه ایران طی هفته اخیر به مطالب تامل برانگیزی برخورد کرد که خارج از لطف ندیدیم تا به چند نمونه از موارد مطروحه بپردازیم و صحت و سقم آن را بررسی کنیم.
پیشنهاد خروج راه آهن از تهران اولین بار از سوی قالیباف پیشنهاد شد
به عنوان نمونه مطلبی با عنوان "مطالبه چند ساله بر زمین مانده ساکنان مناطق 17 و 18 از شهرداری تهران"یکی از گزارش های اجتماعی روزنامه ایران است که به تازگی منتشر شده است. نویسنده گزارش با اشاره به موضوع راه آهن و آلودگی های صوتی و مشکلات اجتماعی حاصل از آن تلاش می کند تا بناحق شهرداری تهران را مسبب تمام آسیب های موجود نشان دهد حال آن که اولین بار محمد باقر قالیباف بود که پیشنهاد خروج راه آهن از شهر را به دلیل آلودگی بسیار بالای آن مطرح کرد و حتی زمینی در شمال حرم امام خمینی (ره) برای انتقال پیشنهاد شد. با وجود آن که زمین از سوی کارشناسان مورد ارزیابی قرار گرفت اما پور سید آقایی مدیر عامل اسبق شرکت راه آهن جمهوری اسلامی ایران طرح این موضوع حتی در سطح ایده را رد کرد و طرح نیز به شورای عالی شهرسازی که زیر نظر وزارت راه و شهرسازی است سپرده شد. اتفاقا در شورای چهارم شهرداری این مطالبه خود را مصرانه مطرح کرد تا از این فضا به نفع مردم این مناطق بهره برداری شود و به سرانه فضای سبز و تفرجگاهی مردم جنوب تهران باز هم اضافه شود و شورا هم پیگیری کرد اما مسولان راه آهن همچنان موافقت نکردند تا شهرداری نتواند جلوی آسیب های متعدد خطوط آهن مذکور را بر روح و جان مردم حنوب تهران در مناطق 17 و 18 گرفت. با این تفاسیر باید از نگارنده مطلب مذکور در روزنامه ایران سوال کرد که با چه هدفی قصد سیاه نمایی داشته است و آیا فراموش کرده که حوزه شهری از خوزه سیاسی جداست؟
شهرداری فاصله شمال و جنوب تهران را به لحاط امکانات شهری کم کرده دولت باید فکری برای فقر مردم جنوب شهر کند
روزنامه مذکور با پیش گرفتن سیاست تخریبی خود طی روزهای گذشته در قالب مصاحبه با سعید معیدفر جامعه شناس، فقر و حاشیه نشینی را هم به گردن شهرداری تهران انداخت و مدعی شده این شهرداری بود که مردم را به شهرک های اقماری اطراف تهران سوق داده است؛ اقدامی که با شعار کم کردن فاصله شمال و جنوب شهر منافات دارد! به طور حتم، در این مورد باید از نویسنده مطلب پرسید که آیا شهرداری تهران وعده ای برای زدودن چهره فقر داده بوده و آیا اصلاً امکانات و ساز و کاری برای این اقدام -گرچه بسیار پسندیده واخلاقی است اما در راستای وظایف شهرداری نیست- دارد؟ آن چه برعهده شهرداری تهران بوده و هست و آن چه مدیریت شهری در پی تحقق آن است کاهش فاصله شمال و جنوب از حیث شاخص های کیفیت زندگی شهری است مانند امکانات شهرسازی و یا دسترسی به امکانات رفاهی، اجتماعی، فرهنگی و حمل و نقل عمومی . در این راستا، نباید فراموش کنیم که مدیریت شهری در 12 سال اخیر توسعه خطوط بی آر تی را با تمرکز بر مناطق جنوبی و شرقی تهران انجام داده و خطوط مترو نیز با اولویت مناطق جنوبی به بهره برداری رسیده است. افتتاح پل جوادیه، بوستان ولایت، بزرگراه امام علی (ع)، احداث پردیس های سینمایی، گسترش فضای سبز و ده ها پروژه عمرانی کلان در بخش های جنوبی پایتخت، همگی گواهی است بر کاهش فاصله شمال و جنوب تهران از حیث شهرسازی و امکانات شهری. در این میان بدیهی است شهرداری تهران مسئولیتی در قبال بیکاری، افزایش کرایه خانه ها افزایش نرخ تورم و گرانی و در نهایت گسیل شدن مردم به شهرک های اقماری اطراف تهران ندارد که اتفاقا تمامی این موارد برعهده دولت است.
بنابر اعلام رئیس کمیسیون بودجه شورای شهر بدهی شهرداری تهران 20هزار میلیارد تومان است نه 60 هزارمیلیارد
موضوع بدهی شهرداری تهران به پیمانکاران نیز از دیگر موضوعاتی است که هر از چند گاه از سوی رسانه ها و برخی از اعضای اطلاخ طلب شورا بناحق مطرح می شود. اعلام رقم هایی همچون بدهی 60 هزار میلیاردی آن هم در شرایطی که رئیس کمیسیون بودجه شورا بارها رقم دقیق بدهکاری شهرداری تهران را مطرح کرده است، جای سوال دارد. به گزارش ایسنا، علیرضا دبیر در آبان ماه سال گذشته جمع بدهی شهرداری تهران را برابر 20 هزار و 495 میلیارد تومان اعلام کرد و گفت: مجموع بدهی شهرداری تهران به پیمانکاران، بیمه، مالیات، سپرده انجام کار و ... در مناطق 22 گانه معادل 8 هزار و 514 میلیارد تومان و مجموع بدهی به بانک ها شامل اصل و سود جرایم معادل 11 هزار و 981 میلیارد تومان است.
فراموش نکنیم که مطالبات شهرداری از دولت های یازدهم ، دهم و نهم اگر وصول می شد، بی شک نه تنها این میزان بدهی در کارنامه شهرداری نبود بلکه بر میزان سرعت پیشرفت و توسعه زیرساخت های پایتخت نیز افزوده می شد. پس بی راه نیست اگر بگوییم دولت ها عامل بدهی شهرداری شده اند.
گسترش فضای سبز و توسعه حمل و نقل عمومی با وجود بی مهری های دولت به مردم تهران؛ تاییدی بر کارنامه ممتاز محیطزیستی شهرداری
"کارنامه مردود محیط زیستی شهرداری تهران" از دیگر گزارش هایی است که بدون توجه به واقعیت های امروز تهران منتشر شده است. واقعاً چه کسی است که نداند تهران در 12 سال گذشته از سرانه فضای سبز حدود 9 متر مربعی به سرانه فضای سبز بالغ بر و16.7 مترمربع رسیده است. فارغ از توسعه فضای سبز و بوستان های فرامنطقه ای همچون بوستان های نهج البلاغه و آب و اتش، راه اندازی مراکز مکانیزه معاینه فنی، توسعه حمل و نقل عمومی و ساخت 300 کیلومتر مترو همه از دستاوردهای محیط زیستی این دوره است که بدون حمایت دولت به سرانجام رسیده است. نباید فراموش کنیم در حال حاضر این شهرداری تهران است که موافق کاهش سن معاینه فنی است. به تمامی این موارد باید طرح شهرداری تهران برای کاهش آلودگی هوا را هم اضافه کرد. طرحی که نه دولت خودش آن را اجرا می کند و نه اجازه اجرای آن را به شهرداری تهران می دهد. با وجود تمامی این موارد شاید یادآوری چندین باره این موضوع خالی از لطف نباشد که شهرداری مسئول آلودگی هوا نیست بلکه دولت است که مسئولیت کاهش آلودگی هوا را برعهده دارد که اتفاقا بارها هم شهرداری پیشنهاد داد اگر دولت فرصت نمی کند به این مقوله بپردازد این مسئولیت را فقط برای نجات جان مردم حاضر است شهرداری تقبل کند که مانند همیشه با واکنش تصدی گرانه دولت مواجه شد و چنین اجازه ای نیافت.
بالغ بر 15درصد مدیران شهرداری تهران از بانوان هستند
از میان ادعاهای ناصحیح که به شهرداری تهران نسبت داده می شود، موضوع انتساب نرگس معدنی پور به عنوان تنها و اولین مدیر زن ارشد شهرداری تهران جای بسی تعجب دارد. فراموش نکنیم که بسیار پیش از ورود معدنی پور به شهرداری منطقه 13 وی سکان دار اداره کل بانوان شهرداری تهران بوده است. سمانه زمانی مدیر کل سلامت شهرداری تهران، الهه عطایی مدیر کل فعلی امور بانوان، فهمیه فیروزفر رئیس ستاد توانمندسازی زنان سرپرست خانوار، سهیلا صادق زاده مدیر کل معماری و ساختمان و بسیاری از بانوانی که در قامت معاون و مدیر کل در مناطق 22 گانه فعالیت می کنند، همه گواه راستینی بر تاکید این دوره از مدیریت شهری برای حضور زنان در حوزه های مدیریتی است. طبق مستندات بالغ بر 15 درصد مدیران شهردی تهران از بانوان هستند. واقعیتی که متاسفانه، این روزها در بلوای انتخابات به راحتی نادیده انگاشته می شود.
به گزارش شهرنوشت این مواردی که مطرخ شد تنها نمونه ای از چندین مطلب و مصاحبه و گزارشی بود که طی تنها یک هفته در روزنامه ایران که از پول بیت المال اداره می شود آن هم در صفحات شهری که قاعدتا نباید قرابتی با سیاست و تب و تاب این روزهای انتخابات داشته باشد، درچ شده است. بی شک سرانجام دوازدهمین دوره از انتخابات ریاست جمهوری تا 12 روز آینده مشخص و همه تب و تاب این دوره نیز به خاطره ها می پیوندد، اما آن چه در ذهن این مردم و تاریخ می ماند، نگاه مغرضانه و غیر منصفانه است. در این میان رسانه ها و صاحبان قلم نقشی مهم در شکل گیری افکار عمومی دارند و باید طبق رسالت خود تنها در راستای شفاف سازی گام بردارند نه سیاه نمایی. گرچه در اینجا موضوع ما اصلا انتخابات نیست اما ذکر دو نکته ضروری می نماید؛ اول اینکه از سرمایه دولتی بهره برداری به نفع هر جناخ و شخصی صحیح نیست چه رسد آنکه شهر و دستاوردهای مدیران شهری در سایه سیاست زیر چکمه های بی انصافی و دروغ لگدمال شوند. دوم اینکه فراموش نکنیم قلم ها مقدسند با خیانت به حقیقت قداست شان را مخدوش نکنیم.
دستاوردهای مدیریت شهری در حوزه شهری است و هیچ ارتباطی به سیاست ندارد پس برازنده نیست با عینک سیاست به قطار پیشرفت تهران بنگریم. اینهمه سیاه نمایی تنها، یک سوال را به ذهن منبادر می کند؛ آیا واقها مدیران شهری در این 12سال هیچ اقدام مثیتی انجام نداده اند؟ آیا چشم ها دروغ می گویند؟
دیدگاه تان را بنویسید