منطق هاشمي

عصبانيت آيت‌الله هاشمي در مراسم سالگرد ورود امام به كشور، ناشي از دو مسئله است؛ اول سوخته‌شدن حجت‌الاسلام سيدحسن خميني در صحنه سياسي كشور را محصول طراحي خود مي‌داند و خراب شدن سيدحسن وي را درگير نفس لوامه كرده است. دوم اينكه ايشان در نظام قدرت چانه‌زني براي اين موضوع را ندارد، لذا كسي كه وقتي در دولت بود مجلس را اداره مي‌كرد و وقتي در مجلس بود، دولت را اداره مي‌كرد، اكنون خود را به مثابه شير بدون يال و كوپال مي‌بيند كه برد فرمان و توصيه‌اش تا درون منزلش هم نيست، اما منطق ايشان بسيار عجيب و غريب است. كجا از امام آمده است كه هر كس به من شبيه بود يا از خاندان من بود بايد بي‌حساب و كتاب وارد سياست و حكومت شود؟ مگر مي‌شود به خاطر انتساب شخصي به امام، قوانين كشور را ناديده گرفت؟ با اين قاعده به سيدحسين خميني، فرزند آقا مصطفي خميني ظلم شده است. چرا آن نوه امام مورد تفقد هاشمي قرار نمي‌گيرد؟ همه مسئولان نظام جمهوري اسلامي مديون امام هستند، اما نه امام و نه دموكراسي و نه اسلام، ويژه‌خواري از طريق وراثت را تأييد نمي‌كنند. امام در سال‌هاي آخر حياتشان فرمودند: «خدا مي‌داند ذره‌اي براي خود حق و مصونيت قائل نيستم.» چنين فردي نه براي نوه كه براي هيچ كس چنين حقي قائل نيست و به همين دليل فرمود: «من با هيچ‌كس در هيچ مرتبه‌اي عقد اخوت نبسته‌ام، چارچوب دوستي من در درستي راه افراد نهفته است.» و نه دفاع از خانواده خويش كه «دفاع از حزب‌الله را اصل خدشه‌ناپذيري نظام اسلامي» دانستند. همه عصبانيت هاشمي به خاطر اين است كه سخن وي هيچ بردي در دستگاه‌هاي نظام ندارد و قاعده «مديريت همه» از بين رفته است. ظلمي كه هاشمي در حق سيدحسن كرد، هيچ كس نكرد. سيدحسن خميني قرباني طراحي هاشمي براي تخفيف رقيبان شد. حالا نمي‌داند چگونه مسئله را جمع كند.