شورای صنفی نمایش و بی‌توجهی به ریزش تماشاگران سینما

قانون جدید شورای صنفی نمایش در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی مبنی بر عدم نمایش فیلم‌ها پرمخاطب در تک سانس ویژه طرح هنر و تجربه، باعث کاهش شدید تماشاگران، بخصوص در پردیس‌های سینمایی و در نتیجه افت شدید فروش فیلم‌های در حال اکران شده و می‌شود. به گزارش «فردا»، طرح نمایش فیلم‌هایی که ویژگی‌های فرهنگی و هنری خاصی دارند و با عنوان «هنر و تجربه» شناخته می‌شوند قرار است از اول ماه تیرماه به طور مستمر در پردیس‌های سینمایی تهران اجرایی شود. براساس این طرح، سانس‌های اختصاص یافته به فیلم‌هایی که معمولا کم تماشاگر هستند، تحت هر شرایطی باید اجرا شوند و به قوت خود باقی بمانند. قطعی شدن اجرای این طرح، در حالیکه تجربه اجرای آزمایشی آن در پردیس‌های سینمایی و در طول سه ماه گذشته، و مقایسه آن با فروش فیلم‌ها در سه ماهه نخست سال قبل و همین طور مقایسه آمارهای فروش در ماههای قبل از اجرای این طرح، به وضوح نشان دهنده کاهش حضور مردم در پردیس‌های سینمایی است. در واقع با وجود آمارهای نگران کننده‌ای که صراحتا به عنوان نشانه‌هایی برای افت شدید فیلم‌های سینمایی و در نتیجه ضرر و زیان شدید تهیه کنندگان سینما قابل تحلیل و ارزیابی هستند، شرایط در پردیس‌های سینمایی بسیار نگران کننده‌تر است. به عبارت دیگر با اصرار و تاکید شورای صنفی نمایش برای اجرای طرح هنر و تجربه، در تمام سینما‌ها و بخصوص در پردیس‌های سینمایی، امکان افزایش نوبت اکران فیلم‌هایی که با استقبال چشمگیر مخاطبان مواجه شوند از بین می‌رود و مردم و سینماگران توامان متضرر می‌شوند. این موضوع وقتی برای سینما مهم‌تر و نگران کننده‌تر است که زمان اکران فیلم‌ها (که همین طور و بدون اجرای این طرح هم به دلیل کمبود سالن‌های سینما و در نقطه مقابل آن، تعدد فیلم‌های در نوبت اکران، بسیار کوتاه هست)، ارتباط مستقیمی با افت و خیز کف فروش فیلم‌ها دارد. بر این اساس، چه بسا فیلم‌هایی که به دلیل از دست دادن نوبت‌های فوق العاده اکران، مجبور به کنار رفتن از عرصه نمایش عمومی شده و به تبع آن، کلیه عوامل دست اندرکار سینما دچار ضررهای غیرقابل جبران شوند. چون معمولا با کنار رفتن فیلم‌ها از اکران، تقریبا پرونده هر اثر بسیار زود‌تر از آنچه که تصور می‌شد خاتمه می‌یابد. این گزارش می‌افزاید با اجرای طرح هنر و تجربه در پردیس‌های سینمایی، به عنوان مثال سینما آزادی ناچار می‌شود با چهار سالن سینما میزبان پنج گروه سینمایی شود؛ و نتیجه این خواهد بود که مسئولان مربوطه به طور قطع با مشکل برنامه ریزی مواجه می‌شوند. به طور بدیهی، با پیدایش و گسترش این معضل، صاحبان فیلمهای کمتر اکران شده لب به اعتراض و دادخواهی خواهند گشود و چون شورای صنفی نمایش، به طورعمده تحت نظر معاونت سینمایی ارشاد است، آن معاونت وارد روند جدیدی از اعتراضات و نیز مناقشات خواهد شد. با این شرایط و چون سوابق نشان می‌دهد که معاونت سینمایی به جای حل مشکلات و مماشات با سینماگران، همواره با برخوردهای آمرانه، موجب افزایش و شدت گرفتن مناقشات شده، روزهای خوبی برای سینما پیش بینی نمی‌شود. درباره این طرح، نکته دیگری نیز مطرح شده است؛ چون در برخی اخبار رسانه‌ها آمده بود که اعتراض‌های مسوولان پردیس‌های سینمایی منجر به آن شده که وزارت ارشاد تامین بخشی از ضررهای این پردیس‌ها را برعهده بگیرد؛ اما متاسفانه تاکنون به این موضوع اشاره‌ای نشده که ضرر تهیه کنندگان سینما را، که چرخه تهیه و تولید به امکانات مالی این گروه بسیار بستگی دارد، ا چه منبع و مرکزی بر عهده گرفته و یا خواهد گرفت؟ در این میان به نظر می‌رسد شورای صنفی نمایش نیز، که مبتنی بر فلسفه ذاتی‌اش، باید حلال مشکلات و فراهم کننده زمینه‌های لازم برای نمایش بیشتر و موثر‌تر فیلم‌های تولیدی در سینمای ایران باشد، به جای بررسی دقیق و توجه هر چه کار‌شناسی‌تر شده به معضل کهنه اکران، بدون درنظر گرفتن حقوق صنفی اهالی سینما، برای حل مشکل نمایش چند فیلم معدود تمام فیلمهای دیگر را با چالشی غیرقابل اغماض مواجه کرده است. در واقع شورایی که باید به یاری اکران بشتابد، به دلایلی که بر همگان نامعلوم است بر مشکلات آن افزوده و می‌افزاید. بخصوص که سینمای فرهنگی را مقابل سایر گونه‌ها قرار داده‌اند. برخی صاحب نظران با تاکید بر اینکه علاج واقعه قبل از وقوع باید کرد، برای مواجه نشدن با این مشکل به معاونت سینمایی و شورای صنفی نمایش پیشنهاد کرده‌اند که به جای تنگ‌تر کردن شرایط نمایش فیلم در سالن‌های معدود فعلی، ده‌ها سالن سینما که تعدادشان در تهران و شهرستان‌ها کم نیست ولی به دلیل بی‌توجهی‌های مسوولان مراکزی همچون حوزه هنری و نیزاز طرفی، ضعف بنیه بخش خصوصی، بلاتکلیف باقی مانده‌اند، با سرعت بازسازی کرده و به چرخ اکران وارد کنند؛ اگر چه آگاهان معتقدند که لازمهٔ تحقق این پیشنهاد، به تعویق انداختن اجرای این طرح و سرعت بخشیدن به بازسازی سینماهای از دور خارج شده است و درمورد اجرایی شدن آن متاسفانه شواهد قابل اتکایی دیده نمی‌شود. در واقع، اگر چه در دوران معاونت سینمایی جعفری جلوه اقداماتی در این زمینه انجام شد، اما در دوره شمقدری، معاونت سینمایی فعلی، به قدری درگیر حل و فصل مناقشات لفظی با نهادهایی مثل خانه سینما بوده و هست که هیچ خبری درباره ادامه بازسازی سینما‌ها سینمایی به گوش نرسیده و نمی‌رسد. به عبارت دیگر، معاون فعلی وزیر ارشاد در امور سینما، به جای انجام وظایف اصلی و بر زمین مانده که بهبود زیر ساخت‌ها از مهم‌ترین آنهاست، به سخت‌تر کردن شرایط مشغول شده است. متاسفانه اختلافات درونی در بین سینماگران به قدری است که نمی‌توانند مبتنی بر اراده‌ای جمعی پا پیش بگذارند و اجازه ندهند که با تصمیمات غیر سینمایی بیش از اینجا را برای سینما تنگ کنند.