اینجا تهران است؛ محله‌ای که ارباب دارد!

سرویس اجتماعی فردا: 10 روزی هست آب ندارند، دبه‌ها و بطری‌ها را از چشمه که نه، از جوی دم قلعه پر می‌کنند. اهالی می‌گویند پمپ آب خراب شده و ارباب باید درستش کند، ما که نمی‌توانیم ارباب می‌تواند. روزنامه ایران در گزارشی راجع به محله ای نزدیک تهران که مشکلات بهداشتی و بی آبی دارند پرداخته است که بخشی از آن را در ادامه می خوانید:

زن جوان دیگری با پیراهن رنگارنگ زابلی از راه می‌رسد، انگشت اشاره‌اش را بالا می‌گیرد و توده چرک دست‌هایش را نشان می‌دهد: «چند روزی درد می‌کرد و حالا اینجوری شده. خانم تو رو خدا یه آمپول بزن...تو رو خدا!» برایش توضیح می‌دهم من پزشک نیستم. چند باری پزشکان داوطلب جمعیت امام علی به آنها سر زده‌اند. اعضای داوطلب انجمن برایش توضیح می‌دهند باید هر چه زودتر دکتر برود وگرنه عفونت کار دستش می‌دهد. زن سر پایین می‌اندازد: «من که نه شناسنامه دارم و نه جایی بلدم، شوهرم هم که هر روز باید بره کارگری، ارباب اجازه نمیده.» زهره برزویی دست به کار می‌شود شوهر زن را پیدا می‌کند و بعد به ارباب زنگ می‌زنند و اجازه‌اش را می‌گیرند که فردا زنش را دکتر ببرد. زهره می‌گوید: «ارباب از اینکه با او تماس گرفتم، ناراحت شد. گفت اصلاً کسی از اهالی به او هیچ وقت زنگ نمی‌زند.» نگرانی را در چشمان زن می‌بینم. اهالی از زن و مرد تأکید می‌کنند که تا حالا هیچ‌کس جز داوطلبان جمعیت امام علی سراغ‌شان را نگرفته. هیچ‌کس نمی‌داند بر آنها چه می‌گذرد و چه مشکلاتی دارند.

به خانه زنی می‌رویم که چند بچه قد و نیم قد دارد. مهاجر افغان است؛ ولایت فراه غرب افغانستان. شوهرش گله‌های گوسفند ارباب را برای چرا برده. آغل گوسفندها درست بغل اتاق‌شان است: «بچه‌ها همه ایران پیدا شدند(به دنیا آمدند) اول بم بودیم بعد اومدیم اینجا. موتور آب خرابه. از بس با آب شور دست شستیم بدنمون سیاه شده.» - می‌پرسم ارباب کیه؟

ارباب و رعیتی در این محل پابرجاست؛ در قنبرآباد که چندان از تهران دور نیست.همین جا، همین نزدیکی‌هاست.