اهداف انگلیس از ایجاد پایگاه نظامی دائمی در بحرین/ بازگشت بریتانیا به منطقه غرب آسیا بعد از 40 سال!

سرویس بین الملل « فردا »- روزنامه گاردین 7 دسامبر 2014 (۱۶ آذر) در مقاله‌ای به ایجاد نخستین پایگاه نظامی داخلی انگلیس در غرب آسیا پس از چهار دهه غیبت پرداخت و نوشت: فیلیپ هاموند، وزیر خارجه بریتانیا، می‌گوید این پایگاه نظامی جدید در بحرین، حضور نظامی نیروی دریایی سلطنتی در خلیج‌فارس را تضمین می‌کند. فیلیپ هاموند می‌گوید توسعه حضور دریایی بریتانیا در بحرین، بیان شفاف تعهد به منطقه است. بریتانیا برای نخستین‌بار پس از چهار دهه، پایگاه نظامی دائمی در خاورمیانه[غرب آسیا و شمال آفریقا] ایجاد کرده است. چهار مین‌روب در بندر سلمان در بحرین فعال بوده‌اند؛ اما این تأسیسات نظامی جدید به پایگاهی برای کشتی‌های بزرگ‌تر از جمله ناوشکن‌ها و ناوهای هواپیمابر بدل خواهد شد. در ادامه مقاله آمده است: وزیر خارجه بریتانیا تشریح کرد: «تقویت جای پای بریتانیا بر مبنای پیشینه سی‌ساله گشت‌های ما در خلیج‌فارس است و تنها نمونه‌ای از مشارکت فزاینده ما با شرکایمان در خلیج‌فارس به‌منظور مقابله با تهدیدات راهبردی و منطقه‌ای مشترک است.» مایکل فالون، وزیر دفاع بریتانیا، نیز گفت بریتانیا حال بار دیگر پس از مدتی طولانی در خلیج‌فارس مستقر خواهد شد. خیزش دولت اسلامی (داعش)، هراس از ایران و تداوم بی‌ثباتی در منطقه به تصمیم برای ایجاد پایگاه نظامی جدید در منطقه سرعت بخشید. این پایگاه نظامی در مجاورت پایگاه نظامی مهم آمریکا (ناوگان پنجم) است. بحرین بیشتر هزینه 15 میلیون پوندی ساخت این پایگاه نظامی را تأمین خواهد کرد. در پایان مقاله آمده است: شیخ خالد بن‌احمد بن‌محمد آل‌خلیفه، وزیر خارجه بحرین، گفت که «این توافق‌نامه تعهدش به‌منظور همکاری با بریتانیا و سایر کشورها به‌منظور مقابله با تهدیدات علیه امنیت منطقه‌ای را مورد تأکید قرار داد.» گروه‌های لابی از جمله دیده‌بان حقوق بشر از پیشینه حقوق بشری بحرین انتقاد کرده‌اند. بریتانیا، آمریکا و عربستان سعودی با وجود خیزش‌های بهار عربی پس از اعتراضات گسترده مارس 2011 از دولت بحرین حمایت کرده‌اند. این خیزش به لغو مسابقات فرمول یک منجر شد که قرار بود سال گذشته در بحرین برگزار شود. جان هورن از دیده‌بان بحرین در ماه می گفت: «ناامیدی فزاینده‌ای از حمایت مشهود دولت بریتانیا از بحرین وجود دارد؛ بریتانیا پیشینه‌ای طولانی و سیاه در حمایت از خشونت دولتی در بحرین و دفاع و حفاظت از مقامات بریتانیایی و بحرینی مسئول (این خشونت‌ها) دارد.» سال 1967 بریتانیا پایگاه دریایی مهم خود در منطقه را از عدن (بندر دریایی در یمن) به بحرین در خلیج‌فارس منتقل کرد. سال بعد دولت بریتانیا اعلام کرد پایگاه‌های نظامی خود در شرق کانال سوئز را تا سال 1971 خواهد بست. بحرین در سال 1971 استقلال خود از بریتانیا را اعلام کرد و پیمان دوستی جدید با بریتانیا به امضا رساند. همچنین این کشور با آمریکا توافقی به امضا رساند که مطابق آن، به بحرین اجازه داده شد آمریکا تأسیسات نظامی و دریایی خود در این کشور را حفظ کند. بنابراین به نظر می رسد حکومت بحرین در حدود چهار دهه‌ای که به‌ظاهر استقلال ‌یافته، به سبب وابستگی شدید به اجانب همیشه سرافکنده بوده است. ضعف شدید حکام این کشور و نداشتن اعتماد به‌نفس، آنان را واداشته تا برای سرپا ماندن و قرار داشتن در بین کشورهای مستقل، در خدمت قدرت‌های استعمار فرامنطقه‌ای قرار گیرند. وابستگی و دلگرمی به اجانب سبب شده تا زمامداران بحرین هیچ‌گاه نتوانند مشروعیت سیاسی داخلی پیدا کنند و پیوسته حکومتی متزلزل و عاریتی داشته‌اند. تاریخ چنین حکومت‌هایی نشان داده که نمی‌توانند پایدار بمانند؛ به‌ویژه در موقعیتی مانند بحرین که مخالفان داخلی آن، فعال و آشتی‌ناپذیرند. منبع: بصیرت