10 نکته‌ای که فوتبال ایران را آزار داد

لیگ نهم هم به پایان رسید و فوتبال ایران به استراحت می رود تا برای دهمین دوره این رقابت ها آماده شود اما هنوز پس از گذشت 9 دوره از این رقابت ها، نکات آزاردهنده ای وجود دارد که برخی از آنان از حیث حدت و شدت، جنبه ای طنزآمیز به خود گرفته است. به گزارش « فردا » به نقل از مهر فوتبال ایران در سال های گذشته همواره تلاش کرده پسوند حرفه ای را به خود بیفزاید اما آنچه در عمل شاهد آن هستیم با معیارهای فوتبال حرفه ای دنیا تفاوت دارد تا معلوم شود هنوز برای حرفه ای شدن نیاز به کار فراوان و البته مردان عمل دارد. اکنون نگاهی داریم به نکات آزاردهنده رقابت های این فصل که البته چه بسا می تواند بیشتر از اینها هم باشد اما به همین 10 نکته بسنده می کنیم تا بلکه شاهد اتفاقات مثبتی برای این ورزش پرطرفدار کشور باشیم. نکته اول: رفتارهای طنزآلود مسئولان لیگ مسئولان لیگ همواره در خلال برگزاری رقابت های لیگ، گفتارها و رفتارهای طنزآلودی از خود بروز دادند. در این خصوص مثال زیاد است و هرچقدر هم تلاش کنی تا مته به خشخاش نگذاری و به دیده مماشات به آنها بنگری، بازهم نمی توانی از این اتفاقات خنده آور و بعضا مضحک چشم بپوشی. یکی از این اتفاقات برگزاری بازی استقلال حوالی نیمه شب است. برگزاری جشن قهرمانی سپاهان اصفهان در ورزشگاه آزادی هم از آن دست اتفاقات نادر در فوتبال جهان بود چرا که این تیم هفته پیش از آن و در دیدار خانگی قهرمانی خود را مسجل کرده بود و بالطبع جشن قهرمانی می بایست در آنجا انجام می شد. تصمیمات کمیته انضباطی هم که همواره جای شگفتی داشته است. محرومیت ها و سپس بخشیدن ها که سال گذشته با بخشش شهاب گردان و خدادداد عزیزی به اوج خود رسید، در این فصل از رقابت هاهم کماکان ادامه داشت. نکته دوم: ورزشگاه یا لغزشگاه؟ ورزشگاه های ایران در لیگ نهم هم تفاوتی با لیگ های پیشین نداشت و پربیراه نیست اگر از واژه لغزشگاه برای آنها استفاده کنیم. لغزشگاه از دو جنبه قابل برداشت است: اول اینکه تماشاگر ایرانی بر خلاف همتای خود در دیگر نقاط جهان، هنوز شماره صندلی ندارد و این سردرگمی و معطلی ، بویژه در دیدارهای حساس، چه بسا باعث لغزیدن وی بر روی صندلی ها و سکوهای سیمانی شود و خارج از زمین مسابقه، آسیب جدی ببیند. از حیث اخلاقی هم ورزشگاه محل مناسبی است برای لغزیدن چرا که بی احترامی ها و الفاظ رکیکی که از روی سکوها روانه میدان می شود، هر ذهنی را به بیراهه می کشد. نکته سوم: فوتبال "ناپاک تر" شد! از قدیم گفته اند تا نباشد چیزکی مردم نگویند چیزها. رقابت های لیگ امسال، حرف و حدیث کم نداشت و مساله تبانی، دوپینگ، دلالی و کم فروشی همچنان از گوشه و کنار شنیده می شد. این قضیه به لیگ های دسته های پایین تر هم سرایت کرده تا آنجا که یک تیم در ازای پول حاضر شده چند 10 گل دریافت کند. در لیگ های اروپایی همواره تیم ها، بازیکنان، داوران و تماشاگران زیر ذره بین قرار دارند تا مبادا به ناپاکی بیفتند اما در فوتبال ما حتی حاضر نمی شوند از بازیکن دوپینگی نام ببرند و در جایی دیگر بازیکن دوپینگی با چهار سال محرومیت، به یک باره بخشیده می شود! نکته چهارم: مهاجمان برتر "انیرانی" بودند مهاجمان برتر لیگ نهم " انیرانی" بودند یعنی غیرایرانی بودند. این موضوع آزاردهنده است. برای فوتبال ایران که همواره از جمله فوتبال های تهاجمی قاره آسیا محسوب می شده، این روزها مهاجمان در وضعیت نابسامانی به سر می برند تا آنجا که عماد رضای عراقی و ابراهیم توره سنگالی برترین گلزنان فوتبال ما معرفی می شوند. براستی اگر لیگ ما مهاجم نداشته باشد، تکلیف تیم ملی در رقابت های بین المللی و بویژه جام ملت های آسیا چه می شود؟! نکته پنجم: ایرانی! دروازه بان ایرانی بخر مسئولان لیگ برای اینکه وضعیت دروازه بانی فوتبال ما را بهبود ببخشند حضور دروازه بان خارجی در لیگ برتر را ممنوع اعلام کردند. برای اینکه عیب این قانون را مشخص کنیم فقط شما را ارجاع می دهیم به گل سومی که محمد محمدی در مرحله یک هشتم نهایی رقابت های لیگ قهرمانان آسیا مقابل الشباب عربستان دریافت کرد. واقعا اگر هدف مسئولان لیگ، ارتقای سطح دروازه بانی ایران است، بهتر است این کار را در لیگ های پایین تر انجام می دادند و نه اینکه در لیگ های دسته یک، دروازه بان خارجی به چشم بخورد و لیگ برتری ها که اتفاقا نماینده ایران در آسیا هم هستند از این بابت محروم باشند. نکته ششم: پرسپولیس و استقلال روی گسل سال ها گذشت و گذشت و گذشت و مشکل پرسپولیس و استقلال حل نشد که نشد که نشد. همیشه و همواره بحث خصوصی سازی این دو تیم مطرح بوده اما هیچگاه تصمیمی جدی در این خصوص اتخاذ نشده که هیچ، انواع و اقسام تصمیمات نابجا و تغییرات بنیان برانداز نیز در خصوص این تیم ها صورت گرفته است. سپاهان در حالی که سال های سال است با حضور محمدرضا ساکت به یک ثبات مدیریتی دست پیدا کرده، سازمان تربیت بدنی هنوز از حبیب کاشانی به عنوان مدیرعامل پرسپولیس نام نبرده و وضعیت واعظی آشتیانی هم در استقلال مشخص نیست. به این نکته توجه داشته باشید که فصل یارگیری آغاز شده و بزرگان پایتخت هنوز بلاتکلیف هستند. این دو تیم بر روی گسل واقع شده اند و پیوسته با تهدید زیر و رو شدن مواجه هستند. نکته هفتم: فرومایگی ادبیات گفتاری و رفتاری ادبیات ورزشی های ما اعم از بازیکن ، مربی، داور و حتی تماشاگر، رشد که نداشته چه بسا پسرفت هم داشته است. اگر قدرت لبخوانی معمولی داشته باشید، به خیلی از الفاظ رد و بدل شده در میدان ورزشی پی می برید. البته در خصوص تماشاگران و اصواتی که آنها از خود تولید می کنند نیاز به لبخوانی ندارید بلکه باید صدای گیرنده های خود را کم کنید. شیرجه زدن ها در محوطه جریمه و وقت تلف کردن ها و تمارض ها، هر بیننده ای را به یاد فوتبال دهه 60 اعراب می اندازد. نکته هشتم: گزارشگر گزیده گویم آرزوست این لیگ هم به پایان رسید و مشکل بزرگ گزارشگری در فوتبال ما همچنان پابرجاست. گزارشگرانی که کار را به آنجا رسانده اند تا خیلی ها ترجیح دهند با صدای خاموش مسابقه فوتبال را تماشا کنند. البته گزارشگران شهرستانی که عرصه را کاملا باز می بینند و بیشتر در هیئت یک هوادار ظاهر می شوند غافل از اینکه تیم رو به روی آنها که غالبا پرسپولیس و استقلال هستند، از هواداران چند 10 میلیونی برخوردارند. ای کاش مشکل گزارشگری فوتبال ایران فقط بهبود پیدا می کرد . بینندگان ایرانی می دانند به حل این مشکل امیدی نیست بلکه فقط طالب بهبودی اوضاع هستند. گزارشگرانی که کم گویند اما گزیده گویند. نکته نهم: کمتیه داوری و یک جمله تکراری "اشتباه داور تاثیرگذار نبود". این جمله ای است که علاقمندان به فوتبال بارها و بارها از زبان مسعود عنایت، رئیس کمیته داوران، شنیده اند. در لیگ نهم بسیار گل هایی بودند که در موقعیت آفساید به ثمر رسیدند، بسیار گل هایی بودند که به اشتباه مردود اعلام شدند، بسیار آفسایدهایی بودند که از چشم کمک داوران پنهان بودند و پنالتی هایی که یا گرفته نشدند و یا به اشتباه گرفته شدند. اما عنایت می گفت اینها در نتیجه بازی تاثیرگذار نبودند. البته رئیس کمیته داوران با عنوان "داور ژاپنی سر استقلال را در دیدار با الشباب برید" نشان داد که خیلی هم اهل تکراری حرف زدن نیست. دیداری که خود مجموعه استقلال هم علت اصلی شکست خود را داور آن دیدار نمی دانست. نکته دهم: رسانه ها و توجه بیش از حد به فوتبال در وضعیت نابسامان این فوتبال رسانه های دیداری، شنیداری و نوشتاری هم بی تقصیر نیستند. در حالی که رشته های دیگر حتی به عنوان قهرمانی آسیا، جهان و پارالمپیک می رسند، اما توجه رسانه ها همواره به فوتبال لیگ و بزرگنمایی بازیکنان و مربیانی بوده که جایگاه واقعی آنها در صدر اخبار نیست. چه بسا اگر رسانه ها هم در نوع اهمیت قائل شدن برای اخبار خود و مشی رسانه ای تجدید نظر کنند، وضعیت فوتبال ما بهتر شود.